Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ ΚΑΙ ΕΚΔΟΘΕΙ - ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗ ΘΑ ΠΡΟΣΤΕΘΟΥΝ ΟΙ ΦΩΤΟ

Το Μπαλαμπάνι ήταν ένας τόπος ξερός , γεμάτος βράχια και θάμνους. Φάνταζε τόπος αφιλόξενος για τους ξεριζωμένους πρόσφυγες παππούδες μας που με πόνο ψυχής είχαν αποχωριστεί το δικό τους Παράδεισο , τη Γλυκιά Πατρίδα .

Το μόνο που τους κράτησε ήταν η ομοιότητα του με το όμορφο χωριό τους , το νησί τους . Είχε θάλασσα και βουνό . Και έμειναν??????.

 

Στην αρχή ήταν όλα δύσκολα , μα βοήθησαν όλοι και στήθηκε το νέο χωριό.

Πρώτα στις σκηνές , μετά στα χαμηλά σπιτάκια του εποικισμού και αργότερα στα διώροφα και τριώροφα σπίτια , συντροφιά με τις θύμησες μεταμόρφωσαν οι παππούδες μας το Μπαλαμπάνι σ΄ένα πολύ όμορφο χωριό .

 

Έγινε ρυμοτομία , χαράχτηκαν δρόμοι ,που πήραν ονόματα γνωστών ευεργετών του χωριού , ιστορικών τόπων , Ελλήνων ηρώων .Δρόμοι που περιβάλλουν γειτονιές γεμάτες ζωή ,ανθρώπινες ιστορίες , χαρές και λύπες .

 

Αυτούς τους δρόμους θελήσαμε να περπατήσουμε με την εργασία μας .

 

Περιγράψαμε τη θέση τους και την σημερινή τους εικόνα , γράψαμε πού οφείλουν την ονομασία τους , ρωτήσαμε γιαγιάδες , παππούδες και μαμάδες πώς ήταν παλιότερα αυτοί οι δρόμοι , βρήκαμε παλιές φωτογραφίες με στιγμές ζωής άλλων χρόνων ,τους φωτογραφίσαμε όπως είναι σήμερα και ??.

 

                ???..σας τους παρουσιάζουμε .

 

 

 

Για πιο εύκολη ξενάγηση στους δρόμους , χωρίσαμε το χωριό σε τρία τμήματα :

 

Ανατολικό τμήμα ?ΟΔΟΙ : Σκρα , Μεταξά , Γράμμου , Καραϊσκάκη, Πασχαλάκη , Ταξιαρχών

 

Κεντρικό , βόρειο τμήμα ?ΟΔΟΙ : Ιωάννη Καρρά ,25^ης Μαρτίου , Κασσάνδρου, Ιατρού Φωτάκη , Θεμιστοκλέους , Ευζώνων , Κυριακίδου ,Σιθωνίας ,

 

Δυτικό τμήμα ?ΟΔΟΙ :    - Αγίου Δημητρίου , Πλάτωνος , Μπιζανίου , Μ. Αλεξάνδρου , Αριστοτέλους , Ακροπόλεως , Χρυσοστόμου Σμύρνης , Παρθενώνος , Παπαδιαμάντη , Σωκράτους , Μιαούλη , Βότση , Τρικούπη .

 

 

 

 

ΟΔΟΣ   ΜΕΤΑΞΑ

 

Η οδός Μεταξά είναι ένας μικρός δρόμος στο Κλαζάκι ,νότια της μεγάλης κεντρικής οδού του χωριού μας της

<< Ιωάννης Καρράς >>και

τέμνει κάθετα το δρόμο << Σκρα >>.

 

 

 

 

 

 

 

Η ονομασία σ΄αυτό το δρόμο δόθηκε προς τιμή του Ι.Μεταξά .

 

 

 

 

 

 

 

Ο Ι.Μεταξάς υπήρξε ανώτατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και στη συνέχεια πρωθυπουργός. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους. Ίδρυσε το κόμμα των Ελευθεροφρόνων, το οποίο κατάφερε πολλές φορές να εισέλθει στη Βουλή συγκεντρώνοντας όμως χαμηλά ποσοστά. Το 1936, κατόπιν διαφόρων συγκυριών, διορίστηκε Πρωθυπουργός της Ελλάδας. . Έμεινε στην ιστορία για την απάντηση που έδωσε στο Ιταλικό φασιστικό τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου 1940 και για την ταχεία πολεμική προπαρασκευή της Ελλάδας ενόψει του ελληνοϊταλικού πολέμου και της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα. Ως στρατιωτικός είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στους Βαλκανικούς πολέμους.

 

Στη οδό Ι.Μεταξά έχει το σπίτι της η κ. Σταυρούλα Κονομιχάλη που είχε όλη την καλή διάθεση να διηγηθεί στον Δημήτρη Βαλαχή στιγμές από τη ζωή της που είναι δεμένες με το δρόμο αυτό .

 

 

 

<< ????.Τα παλιά τα χρόνια οι σχέσεις των ανθρώπων ,ήταν πιο φιλικές .Τα σπίτια δεν ήταν πολυκατοικίες ,όπως τώρα , αλλά μικρά προσφυγικά σπιτάκια (εποκισμού) .

Οι γυναίκες της γειτονιάς , τα πρωινά μαζεύονταν σε ένα σπίτι ,έπιναν καφέ, κεντούσαν ή έπλεκαν και κουβέντιαζαν ?κουτσομπόλευαν .Μετά πήγαιναν στα σπίτια τους και έκαναν τα νοικοκυρικά .

 

Οι άντρες πήγαιναν στα χωράφια ή ψάρευαν .Στα χωράφια όργωναν ,μάζευαν τη σοδειά τους και αν είχαν ανάγκη από χρήματα την πουλούσαν . Τις περισσότερες φορές ,ο ένας βοηθούσε τον άλλο .

 

Οι δρόμοι δεν ήταν όπως σήμερα . Ήταν χωματόδρομοι .Η συγκοινωνία γινόταν ως τη Νικήτη με καΐκια και από κει στα Ν.Μουδανιά. Το 1967 , φτιάχτηκαν οι πρώτοι δρόμοι που ένωναν τα χωριά της Χαλκιδικής .

Στο χωριό δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα .Ο φωτισμός στα σπίτια γινόταν με λάμπες πετρελαίου . Στους δρόμους υπήρχαν φαναράκια που τα άναβαν κάθε βράδυ .Το 1968 , το πρώτο σπίτι που που απέκτησε ηλεκτρικό ρεύμα ήταν το δικό μας .

 

Στις γιορτές , όλοι οι γείτονες μαζεύονταν στην αυλή μας ,επειδή υπήρχε ο ξυλόφουρνος και ψήναμε ψωμί ,κατσίκι ,πίτες κ.αλ. Κάθε γειτόνισσα έφερνε μεζέδες .Τρώγαμε , αφού είχε ετοιμαστεί το φαγητό Έμοιαζε με πανηγύρι .

 

Τώρα οι ηλικιωμένοι στη γειτονιά είναι περίπου 15 .Τα απογεύματα , οι γειτόνισσες ,έρχονται στο σπίτι και πίνουμε απογευματινό καφέ .

Η Κάντιω , η Σεβαστή , η Ντίνα κι εγώ θυμόμαστε την πολυαγαπημένη μας Μερσινιώ , τη γειτόνισσά μας , που ήταν κι αυτή στην παρέα μας .Δε θα τη ξεχάσουμε ποτέ !!!! >>

 

                     ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ ΠΟΛΥ Κ. ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ

 

 

 

 

 

Η   ΟΔΟΣ     ΣΚΡΑ

 

 

 

 

Η οδός Σκρα είναι ένας δρόμος στην περιοχή Κλαζάκι στο Νέο Μαρμαρά Χαλκιδικής .

Είναι κάθετος στην λεωφόρο Καρρά , αλλά στην οδό Γράμμου , και στη μικρή οδό Μεταξά .

 

 

 

 

 

ΟΝΟΜΑΣΙΑ του δρόμου

 

Κατά τη διάρκεια του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου στην περιοχή του Σκρα , στο νομό Κιλκίς δόθηκε μια από τις σημαντικότερες νικηφόρες μάχες του Ελληνικού στρατού και συμμαχικών δυνάμεων ενάντια των Γερμανοβουλγάρικων .

 

 

 

 

 

Επιλέχτηκε το όνομα Σκρα για να θυμούνται οι κάτοικοι αυτή τη μεγάλη νίκη .

 

 

 

 

 

 

ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΙΚΟΝΑ

 

Τα καταστήματα στην περιοχή είναι πάρα πολύ λίγα .Υπάρχει μια καφετερία , ένα κρεοπωλείο ,ένα εστιατόριο και ένα σουπερ μαρκετ.

Κοντά στην οδό Σκρα είναι χτισμένο και το Δημοτικό σχολείο το οποίο έχει ονομαστεί <<Ιωάννης Εμμανουήλ >>από τον πρώτο διευθυντή του Σχολείου.

 

 

Τα σπίτια του εποικισμού στο Κλαζάκι έχουν λιγοστέψει Πρόσφατα γκρεμίστηκε ένα τέτοιο σπίτι , του κ. Στρ.Λογοτριβή

 

Το τελευταίο που έχει απομείνει είναι του αυτό του μπάρμπα ?Ερωτόκριτου και είναι απέναντι απ΄του κ. Λογοτριβή

 

 

Τα σπίτια στην γειτονιά μου είναι διώροφες οικοδομές δίχως κήπους ,όπως παλιά . Ελάχιστα είναι εκείνα που έχουν έστω μια μικρή αυλή με λουλούδια και μικρά δέντρα

 

 

 

 

Νομίζω πως οι άνθρωποι αγαπούσαν τα λουλούδια περισσότερο παλιά . Είμαι τυχερός επειδή μόλις ανοίγω το παράθυρο αντικρίζω τη θάλασσα και το γηραιότερο δέντρο της γειτονιάς ?ένα πεύκο.

 

 

 

       Βαλαχής Δημήτρης

 

 

 

 

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ   ΑΠΟ   ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ

 

<< Τα   παιδικά μου χρόνια ήταν ευτυχισμένα και ελεύθερα επειδή δε φοβούνταν ούτε μεγάλοι ούτε μικροί . Παρόλο που κανένας δεν ήταν πλούσιος ,βρίσκαμε να παίζουμε μονιασμένοι.Τα παιχνίδια μας ήταν ο μπίκιος , το εννιάπετρο , ο κρυφιώνας , το κυνηγητό κ.αλ.

Δεν είχαμε μπάλες όπως οι σημερινές ,αλλά φτιάχναμε κουβάρια από μαλλιά ζώων ή κουρέλια .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στη θάλασσα περνούσαμε πολλές ώρες ιδιαίτερα τα καλοκαίρια. Μαζεύαμε χοχλίδια και πεταλίδες και φτιάχναμε κουτάλες με ξύλα που τα προσαρμόζαμε πάνω τους .

 

Φτιάχναμε καράβες από τενεκέδες τυριού και τις ρίχναμε στη θάλασσα. Διαγωνιζόμασταν στο κολύμπι .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Θυμάμαι ότι ανάβαμε τον ξυλόφουρνο. Ήταν ένα μέρος όπου μαζεύονταν οι γείτονες .Ο ξυλόφουρνος που υπάρχει μέχρι σήμερα βρίσκεται στην αυλή του κ. Στυλιανού Ν.Κοντομιχάλη .

 

 

 

Όταν ήταν γιορτινή μέρα , οι γειτόνισσες με τη σειρά έβαζαν τα ταψιά με το φαγητό . Ο θείος Στέλιος φρόντιζε για τα ξύλα και τη φωτιά. Όση ώρα ψηνόταν το φαΐ στην αυλή στρωνόταν το τραπέζι με μεζέδες και κεράσματα απ΄όλες τις γειτόνισσες Άλλες εποχές ,απλές .

Ο φούρνος δε λειτουργεί πια >>

      

Ευχαριστούμε πολύ κ. Στέλλα Γκλόντζου

 

 

ΟΔΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

 

 

 

H οδός Καραϊσκάκη αρχίζει από οικοδομικά τετράγωνα 42-43 και τέμνει κάθετα τη λεωφόρο Καρά και την οδό Γράμμου.Ανταμώνει στο τέλος της την οδό Πασχαλάκη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πήρε το όνομά της από τον μεγάλο ήρωα της επανάστασης του 1821 , το Γεώργιο Καραϊσκάκη .

 

 

 

 

 

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης γεννήθηκε το 1782 σε ένα σπήλαιο κοντά στο Μαυρομμάτι Καρδίτσας από μοναχή του κοντινού μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου, τη Ζωή Ντιμισκή. Από μικρός κατατάχτηκε στα αρματολίτικα σώματα των Αγράφων, όπου ξεχώρισε για την παλικαριά και την εξυπνάδα του.    Δεν πήρε μέρος στα πρώτα χρόνια της επανάστασης γιατί η Διοίκηση και κυρίως ο Μαυροκορδάτος τον υποψιάζονταν πως ήταν σε συνεννόηση με τους Τούρκους.   Μετά την πτώση του Μεσολογγίου (1826 μ.Χ.)  διορίστηκε Αρχιστράτηγος της Στερεάς κι άρχισε τις επιχειρήσεις εναντίον του Κιουταχή που τον νίκησε στην Αράχωβα, στο Δίστομο, στη Δόμβραινα και αλλού, εφαρμόζοντας με επιτυχία τον ανταρτοπόλεμο και καταστρέφοντας τις εφοδιοπομπές του εχθρού. Επεδίωκε κατά μέτωπο επίθεση εναντίον του Κιουταχή που πολιορκούσε την Ακρόπολη στην Αθήνα, ενώ ο Καραϊσκάκης ζητούσε αποκλεισμό των Τούρκων από στεριά και θάλασσα για να αναγκαστούν να υποχωρήσουν. Οι ισχυρές επαναστατικές δυνάμεις που βρίσκονταν στην περιοχή με αρχηγό τον Καραϊσκάκη περίμεναν εντολές για να κινηθούν ανάλογα. Την παραμονή της επίθεσης στους Τούρκους , είχε δώσει διαταγή να μην πέσει τουφεκιά , έγινε μια μικροσυμπλοκή που εξελίχθηκε σε μάχη . Άρρωστος και με πυρετό ο  Καραϊσκάκης , πετάχτηκε από τη σκηνή και προσπάθησε να περιορίσει το κακό . Αλλά ένα βόλι τον χτύπησε θανάσιμα και την άλλη μέρα ξεψύχησε .Ο χαμός του την κρίσιμη εκείνη ώρα ήταν σοβαρή απώλεια για τους Έλληνες . Η σύγκρουση κατέληξε σε μεγάλη καταστροφή του ελληνικού στρατού . Ο Κιουταχής χτύπησε με ιππικό και πεζικό τους Έλληνες στον Ανάλατο (κοντά στο Φάληρο) . Πολλοί οπλαρχηγοί σκοτώθηκαν εκεί , ενώ η φρουρά της Ακρόπολης , αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει . 

                                                                       Βαλαχής Δημήτρης

 

Ο ΔΡΟΜΟΣ   ΠΑΛΙΑ

   Τα σπίτια του εποικισμού στη γειτονιά , ήταν 12 . Υπήρχαν τρεις κατηγορίες τέτοιων σπιτιών , σύμφωνα με τα άτομα που ζούσαν σ? αυτό . Το δικό μας σπίτι αποτελούταν από 3 δωμάτια . 2 καμαράκια , χολ , σαλάκι και μια μικρή κουζίνα . Στην κουζίνα , είχαμε ένα μουσλούκι και σ? αυτό πλέναμε τα πιάτα . 

   Οικογένειες που είχαν σπίτια ήταν του κ. Πρασσά Τρύφων και Μαρίας , του κ. Ευστρατίου Θεόδωρου και Κυριακίτσας , του κ. Ιωάννου Νικόλαου και Φαρφιρής , του κ. Νικολάου Βασίλειου και Βασιλικής , του κ. Κυριάκου και Δέσποινας Λουφάκη , του παπα-Πρόδρομου και Δροσιάς Παπανικολάου , της κ. Κυριακούλας Μήτρου , του κ. Πουλή Νικολάου και Θεοδοσίας , του κ. Παρισιανού Αντωνίου και Ραλλιώς , του κ. Συγκουρλή Γεργίου και Φίλιας , του κ. Αθανασίου Αθανάσιου και τέλος του κ. Παντελή Συμεών και Ραχήλης .      

   Τότε οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν ζεστές , υπήρχε η αγάπη , ο σεβασμός, η κατανόηση, η αλληλοβοήθεια. Όταν σε κάποιον έλειπε κάτι , ο διπλανός του το έδινε με προθυμία . Όταν μια γειτόνισσα είχε ανάγκη , έτρεχαν να βοηθήσουν .

   Σ? όλα τα σπίτια υπήρχαν αυλές με τριανταφυλλιές , ντάλιες και οπορωφόρα δέντρα και κληματαριές . Επιπλέον , σε κάθε αυλή υπήρχε ένα ξυλόφουρνος.   Γύρω από το παλιό σχολείο υπήρχαν αμυγδαλιές . Ένα μέρος του προαύλιου χώρου ανήκε στον παπα ? Πρόδρομο και ήταν γεμάτο μουριές .

   Υπήρχαν χωματόδρομοι και οι μετακινήσεις γινόντουσαν με ζώα . Οι πατεράδες κουβαλούσαν ξύλα φορτώνοντάς τα σε γαϊδουράκια .

   Η εικόνα της γειτονιάς άλλαζε ανά εποχή . Πέρασαν τα χρόνια ο πληθυσμός του χωριού μεγάλωνε , οι ανάγκες μεγάλωναν . Πολλαπλασιάστηκαν οι οικογένειες ήρθε ο τουρισμός και τα  μικρά σπιτάκια του εποικισμού έδωσαν τη θέση τους σε διώροφα , τριώροφα και σε μερικές περιοχές πενταόροφα . 

 

         Συνέντευξη από την κ. Βαλαχή Βασιλική

 

 

 

 

 

 

 

 

   Σπίτι κυρίου Συγκουρλή Χρήστου?οδός Καραϊσκάκη

 

                         Καραϊσκάκη 9 ? σπίτι κυρίας Παρισιανού Κυριακής?

 

 

 

ΟΔΟΣ ΓΡΑΜΜΟΥ

 

Η οδός Γράμμου βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του Νέου Μαρμαρά μεταξύ των οδών Σκρα , Καραϊσκάκη και Ιωάννη Καρρά .

Τα σπίτια είναι πολύ ψηλά και οι αυλές με τα ευωδιαστά άνθη δεσπόζουν παντού . Έχουν όμως διατηρηθεί μερικά που πήραν τη θέση των εποικιστικών σπιτιών και είναι φτιαγμένα με πέτρες και τσιμέντο . Ο δρόμος είναι μακρύς και φαρδύς .

Υπάρχουν πέτρες τριγύρω κυρίως στα οικόπεδα που δεν έχουν χτιστεί κτήρια .Όμως σχεδόν καθημερινά       τρέχουν   σαπουνάδες από τα πλυντήρια με προορισμό τα φρεάτια   και μετά τη θάλασσα. Είναι πολύ άσχημο πράγμα γιατί μολύνουν τον τόπο μας. Τι ωραία θα ήταν αν προσέχαμε τα λύματα μας και αν δεν τα ρίχναμε στη θάλασσα;

                                                                                        

   ΟΝΟΜΑΣΙΑ   ΔΡΟΜΟΥ

 

Όρος του δυτικού κλάδου της Βορείου Πίνδου . Βρίσκεται στα βόρεια της οροσειράς του Λεσκοβικιού και αποτελεί την οροθετική γραμμή μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας . Η περιοχή της οροσειράς υπήρξε πεδίο σκληρών μαχών κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-41 . Στην ίδια περιοχή έγιναν σκληρές μάχες μεταξύ δυνάμεων του τακτικού ελληνικού στρατού και ανταρτών , ιδιαίτερα από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο του 1948 και τον Αύγουστο του 1949 , στις οποίες νίκησαν τελικά οι πρώτες απωθώντας τις δεύτερες έξω από τα σύνορα .

                                                      Δημήτρης

ΛΕΩΦΟΡΟΣ   ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΡΡΑ

 

Το σπίτι μου είναι χτισμένο επί της οδού <<Ιωάννη Καρρά >> .

Είναι κοντά στη θάλασσα και έχει θέα στο γήπεδο και σε μια υπέροχη παραλία .

Η γειτονιά μου είναι κοντά στην πλατεία και έτσι μερικές φορές , στη μέση του δρόμου μπορεί να δημιουργηθεί πανικός στα καλά καθούμενα .

 

 

 

 

Η οδός πήρε το όνομά της από τον εφοπλιστή Ιωάννη Καρρά που πρόσφερε πολλά στο χωριό μου . Ο δρόμος είναι πολυσύχναστος και έχει πολλά καταστήματα .Το καλοκαίρι μαζευόμαστε όλα τα παιδιά της γειτονιάς και παίζουμε κρυφτό .

 

 

?.Όταν άρχισαν οι εργασίες στο δρόμο .

 

 

Στέφανος Οικονόμου

ΙΩΑΝΝΗΣ   ΚΑΡΡΑΣ

 

Ο Γιάννης Καρράς του Κωνσταντίνου , γεννήθηκε το 1907 . Ήταν Έλληνας μεγαλοεφοπλιστής, εγγονός του καπετάνιου και ιδιοκτήτη πλοίου Ιωάννη Ι. Καρρά (1852-1927) από τα Καρδάμυλα της Χίου. Στο τέλος της δεκαετίας του 1960, οπότε ο στόλος του ομίλου επιχειρήσεων του Γιάννη Καρρά, κατείχε συνολικά 34 πλοία. Κατά την περίοδο αυτή ασχολήθηκε επίσης με τις τουριστικές επιχειρήσεις και αγόρασε μια περιοχή 17.630 στρεμμάτων στη Σιθωνία Χαλκιδικής, όπου το 1973 άρχισε η κατασκευή ενός τουριστικού θέρετρου, του γνωστού Porto Carras.. Το 1985, χρονιά σημαντικής κρίσης στον ναυτιλιακό τομέα, κατείχε 10 πλοία. Ο Γιάννης Καρράς πέθανε το 1989.

 

                             Στέφανος Οικονόμου ?Βαλαχής Δημήτρης

 

 

 

 

 

          Στη λεωφόρο Ιωάννη Καρρά ήταν χτισμένο και το σπίτι της κ. Βασιλικής Βαλάχη . Ήταν ακριβώς στη γωνία των οδών Καρρά ?Καραϊσκάκη ( απέναντι από το δημοτικό Σχολείο ) .

 

 

 

          Ο δρόμος παλιά ήταν χωματόδρομος .Όλα τα σπίτια ήταν σπιτάκια του εποικισμού.

 

 

 

          Στο δρόμο εμείς τα παιδιά περνούσαμε πολλές ώρες παίζοντας.Τα παιχνίδια που παίζαμε ήταν ο γκλίτσος , ο κρυφτιώνας , το εννιάπετρο , ο μπίκιος και ένα παιχνίδι με δεκάρες .

 

 

Στην ηλικία των 10-15 χρονών πηγαίναμε στο ταπητουργείο ,που βρισκόταν απέναντι από την εκκλησία και μαθαίναμε να υφαίνουμε .

 

 

          Οι άνθρωποι είχαν φιλικές σχέσεις Οι γυναίκες , ψάρευαν ή πήγαιναν στα χωράφια .Κάθε βράδυ μαζεύονταν σε διαφορετικό σπίτι και έκαναν τα νυχτέρια .

 

 

 

 

 

 

 

 

          Στο δρόμο υπήρχαν και ορισμένα μαγαζιά . Τέτοια ήταν των κ.Διαμαντίδη Θεοφάνη ( καφενείο ) , κ.Στρατή Καλογήρου ( φούρνος) , κ. Ταουτσογλου Αλεξάνδρου (παντοπωλείο ) , κ. Συνοδινού   ( παντοπωλείο ) κ.αλ.

 

 

Ευχαριστούμε πολύ

         κ. Βασιλική

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

113

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

το σπίτι του κ.Γιουβαρλάκη Νίκου             σπίτι της κ. Διαμαντάρα Ι.Καρρα 113

 

 

Στη λεωφόρο Ιωάννη Καρρά ,αλλά στην άλλη άκρη , ήταν και το πατρικό σπίτι της κ. Πασχαλίτσας Πουλή . Η ίδια σε μια συνέντευξή της μας είπε :

 

Μεγάλωσα στην οδό Ιωάννη Καρρά. Εκεί ήταν το προσφυγικό μας σπίτι. Ήταν στην πρώτη σειρά , και τα οικόπεδα έφταναν ως κάτω . Σε ?κείνο το δρόμο , κάθε βράδυ γινόταν η βόλτα (έκαναν περίπατο) και συναντούσαν φίλους τους.                                      

 

ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπήρχαν μαγαζιά κοντά στο σπίτι σας ;    

                                                                                                    

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Μάλιστα . Το μπακάλικο της κυρίας Ροδίου Αννέτας στο Γαλεντζάδικο , του κυρίου Βλάχου Κων/νου και του κυρίου Λάζογλου Πάνιου ,το ρακοκάζανο του κυρίου Λαμπρινού Ιωάννη και της κυρίας Ροδίου Αννέτας , τα καφενεία των κυρίων Σίμου και Πέτρου Παράσχου , του κυρίου Καρρόπουλου , του κυρίου Χρήστου Ιωαννίδη , του κυρίου Σκαρλάτου και του κυρίου Παράσχου Λάκη .

Άλλα μαγαζιά ήταν : το τσαγκάρικο του κυρίου Λάζογλου Μιχαήλου , το κουρείο του κυρίου Λαμπρινού Σιδέρη , ο φούρνος του Ροδίου (Τσούχτρια) και μία γυναίκα είχε ένα σπίτι με δύο καμαράκια και το νοίκιαζε σε ξένους ταξιδιώτες . Αυτή ήταν η Ντουντούλα Βαλεντέ .

                                                                                                                                                      ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποια ήταν τα παιχνίδια που παίζατε την εποχή εκείνη ;                                               ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Τα κορίτσια έπαιζαν τους τσαμάδες , τσελίκι , σκοινάκι , κρυφτό κ.α. Τα αγόρια έπαιζαν με τις μπίλιες , τα γυαλένια , τα βόλια κ.α.

 

ΕΡΩΤΗΣΗ : Θα μπορούσατε να μας πείτε για την καθημερινή ζωή της γυναίκας ;                                  

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Κάθε Κυριακάτικο απόγευμα , μαζεύονταν στα παγκάκια και περνούσαν την ώρα τους συζητώντας . Άλλες φορές , έμπαιναν μέσα σε βάρκες ή έστρωναν κουρέλες στην άμμο και τραγουδούσαν Μαρμαρινά τραγούδια . Ορισμένες φορές , μαζεύονταν στο «Σεβνταλί Σοκάκ» και συζητούσαν (τις περισσότερες φορές) για την τους παλιά πατρίδα .

 

Ευχαριστούμε πολύ κ. Λίτσα

 

 

 

 

 

               Η   ΟΔΟΣ     ΠΑΣΧΑΛΑΚΗ

 

 

 

Η οδός Πασχαλάκη πήρε το όνομα από το ζεύγος Δημητρίου και Αρτεμισίας Πασχαλάκη . Αυτοί είναι οι χορηγοί των χρημάτων με τα οποία χτίστηκε το Πασχαλάκειο Πνευματικό Πολιτιστικό Κέντρο .

Ο Δημήτριος και η Αρτεμισία Πασχαλάκη , Μαρμαρινοί στην καταγωγή , έφυγαν από την Παλιά Πατρίδα πριν ακόμα από τη Μικρασιατική καταστροφή και πήγαν στο Σαρλότε της Βόρειας Καρολίνας στην Αμερική . Ήταν δυο φλογεροί πατριώτες ,δραστήριοι και πολύ ικανοί και οι δύο .Ο Δημήτριος Πασχαλάκης εκτός από τις επιχειρήσεις που είχε στο Σαρλότε , διετέλεσε αρκετές φορές πρόεδρος της Ελληνορθόδοξου κοινότητος και ήταν αυτός ο οποίος με τη μεγάλη του προσπάθεια κατόρθωσε και έκτισαν το Ελληνικό Πνευματικό Κέντρο του Σαρλότε ως επίσης και ο μητροπολιτικός ναός της πόλης αυτής .

Ποτέ δε ξέχασαν την Παλιά Πατρίδα , την καινούρια δεν την γνώρισαν ποτά .Η Αρτεμισία Πασχαλάκη , μια φλογερή πατριώτισσα , βοηθούσε ακούραστα το σύζυγό της στα έργα τα κοινωνικά που είχε αναλάβει . Κάποτε το 1949 σε μια εφημερίδα που εκδιδόταν τότε με την επωνυμία <<ΜΑΡΜΑΡΙΝΑ ΝΕΑ >> ο αείμνηστος πνευματικός Θεοφάνης Θεοφανίδης ,που είχε επισκεφτεί τη γενέτειρά του τον Παλιό Μαρμαρά , είχε γράψει πώς την είδε τη χρονιά που πήγε , τις ομορφιές, το τι αφήσανε και διαβάζοντας αυτά η Αρτεμισία Πασχαλάκη συγκινήθηκε τόσο πολύ που σκέφτηκε να γράψει ένα ποίημα και να το χαρίσει στη γενέτειρά της . Το ποίημα λέγεται << Ο Μαρμαράς προς τις θυγατέρες της>> .Η αγάπη της δε στάθηκε μόνο στο ποίημα αυτό .Όταν έμαθε ότι οι Μαρμαρινοί ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στη Χαλκιδική και έκτισαν το Νέο Μαρμαρά , πάντα έστελναν χρήματα για να βοηθήσουν αυτούς που δεν είχαν για να ανταποκριθούν στα έξοδα της ζωής τους .Πριν πεθάνει , σκέφτηκαν να στείλουν ένα μεγάλο ποσό για να γίνει κάποιο κοινωνικό έργο .

Το 1985 τελείωσε το Πασχαλάκειο πνευματικό πολιτιστικό κέντρο . Στη θέση αυτή , πριν από το Πασχαλάκειο ήταν το πρώτο κοινοτικό κατάστημα , που τα χρόνια τα δύσκολα ήταν και σχολείο .

Γι΄αυτό λοιπόν δώσανε και το όνομα στο δρόμο που περνάει από το Πασχαλάκειο και αρχίζει από τον κεντρικό δρόμο << Ιωάννη Καρά >> και φτάνει μέχρι την οδό << Καραϊσκάκη>> .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               H ζωή   στη γειτονιά

 

Τα παιδιά εκείνα τα χρόνια , πήγαιναν σχολείο και πρωί και απόγευμα με μία διακοπή το μεσημέρι , που άλλα παιδιά επέστρεφαν στο σπίτι για να φάνε και άλλα είχαν μαζί τους και έτρωγαν εκεί .Αλλά μέχρι να δύσει ο ήλιος ήταν στο σχολείο .Γι΄αυτό δεν είχαν και πολύ χρόνο για παιχνίδι .

Τους μήνες που δεν είχαν σχολείο τα αγόρια έπαιζαν στη θάλασσα .Ή θα τσαλαβουτούσαν στα νερά για να μαζέψουν καβουράκια και κοχύλια ή θα έφτιαχναν καράβες με τενεκέδες και θα τις οδηγούσαν στη θάλασσα ή θα κολυμπούσαν ή θα έβρισκαν κανένα στεφάνι σιδερένιο από κανένα κρασοβάρελο θα έπαιρναν και κανένα σίδερο και θα το έκαναν κατρακύλι ή παίζανε με μια πάνινη μπάλα ή τη μακριά γαϊδούρα . Από μια ηλικία και μετά τα παιδιά βοηθούσαν και τους γονείς τους στις γεωργικές εργασίες .Μπορεί στη θάλασσα πολλές φορές να μην τα παίρνανε ,αλλά στα χωράφια για το στάρι για τις ελιές για τα σταφύλια πήγαιναν τα παιδιά και βοηθούσαν .

Ta κορίτσια έκαναν ό, τι και οι μαμάδες .Το αιώνιο παιχνίδι των κοριτσιών << Η μαμά κεντάει να κεντήσω , η μαμά πλέκει να πλέξω , η μαμά κρατάει βελονάκι να βελονιάσω , η μαμά κρατάει το μωρό να παίξω με την κούκλα >> .Αυτά ήτανε τα πιο συνηθισμένα παιχνίδια .Όταν η μαμά είχε δουλειά , τα κορίτσια κρατούσαν και λίγο το μωρό ή έκαναν και καμιά δουλειά στο σπίτι. Στο δρόμο έπαιζαν παιχνίδια πρακτικά με υλικά από τη φύση , πεντόβολα , τρίλιζα .

Τους ανθρώπους τους έδενε η αγάπη , η αλληλεγγύη , και συνεργασία Όταν ο γείτονας μάζευε ελιές , ο άλλος γείτονας δίπλα δεν πήγαινε στις δικές του . Πήγαινε και μαζεύανε μαζί τις ελιές του γείτονα .Όταν ο συγγενής πήγε να μαζέψει τις ελιές πήγαινε και ο άλλος συγγενής για να τον βοηθήσει.

Παρέα ολόκληρη μαζευόταν και σήμερα στου ενός τις ελιές και αύριο στου άλλου .

Η αυλή του ενός ήταν και αυλή του άλλου .Τότε δεν υπήρχαν φράχτες , δεν υπήρχαν οι αυλόπορτες ,όλα ήταν ελεύθερα. Όταν είχαν χρόνο ελεύθερο οι άντρες τα βράδια μαζεύονταν σε ένα καφενείο κι έλεγαν τα νέα ή συζητούσαν για τις δουλειές τους . Τότε οι γυναίκες μαζευόταν σε ένα άλλο σπίτι και με την γκαζόλαμπα έκαναν << νυχτέρια >> και λέγαν παραμύθια και ακούγαν τα παιδιά , και λέγαν ιστορίες και περνούσε η ώρα . Η νοικοκυρά, στο σπίτι της οποίας   πήγαιναν οι γειτόνισσες , έκανε χαλβά από τραχανά ? το σιμιγδάλι ήταν ακριβό και δεν υπήρχε στα σπίτια ? και κερνούσε ή κανένα γλυκό του κουταλιού . Έτσι περνούσαν τα βράδια οι γυναίκες .

Στην οδό Πασχαλάκη , παρόλο που υπήρχαν σπίτια και από τη μια και από την άλλη μεριά , δεν υπήρχαν καταστήματα .

Τα καταστήματα ήταν λιγοστά και αυτά ήταν στον κεντρικό δρόμο .

 

 

Με το πέρασμα των χρόνων η οδός Πασχαλάκη έχει αλλάξει . Έχει ρυμοτομηθεί, μπορεί να περάσει αυτοκίνητο αν και ανηφόρα μεγάλη από μια μεριά και από την άλλη ο δρόμος είναι εύκολος για την πρόσβαση αυτοκινήτου και μοτοποδηλάτου .

 

Μεγάλη διαφορά υπάρχει γενικά σε όλο το χωριό . Αν θέλαμε να συγκρίνουμε πώς ήταν και πώς είναι , αν μας άρεσε τότε ή αν μας αρέσει τώρα ?????.     Από τη μια έχουμε πολιτισμό , έχουμε το φως , έχουμε δρόμους με άσφαλτο , έχουμε πεζοδρόμια , βαδίζουμε άνετα , αλλά από την άλλη το χωριό τότε ήταν πιο ήρεμο , δε φοβόσουνα , οι πόρτες ήταν ανοιχτές ,δεν κλειδώναμε τα σπίτια .. Ήταν τελείως διαφορετικά τότε και τελείως διαφορετικά τώρα .Είμαστε μια μικρογραφία μιας μεγάλης πόλης που δεν στερείται σχεδόν τίποτα .

 

 

Ευχαριστούμε πολύ κ. Τούλα

 

 

 

 

Σπίτι κυρίας Ουρανίας ? απέναντι απ? το Δημοτικό Σχολείο

 

 

 

 

ΟΔΟΣ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ

 

Η οδός που φέρει το όνομα των Αρχαγγέλων βρίσκεται κοντά στον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών που ανεγέρθη το 1937 .

Το όνομα δόθηκε απ? το Μητροπολιτικό Ναό που βρισκόταν στο Μαρμαρά της νήσου Προκοννήσου. Ιερέας στη νέα πατρίδα ήταν ο π. Πρόδρομος Παπανικολάου . Τα πρώτα έτη , η εκκλησία ήταν ξύλινη , βρισκόταν στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου και ήταν αφιερωμένη στον Ιωάννη τον Πρόδρομο .

 

Ο δρόμος σήμερα βρίσκεται μεταξύ των οδών Πασχαλάκη , 25^ης Μαρτίου και Ιατρού Φωτάκη .

Υπάρχει μία παιδική χαρά ,όπου τα παιδιά περνούν πολλές ώρες παίζοντας εκεί .

 

Ιδιοκτησία κ.κ. Κοκάλα ? Καλαϊτζή

 

 

ΤΑΞΙΑΡΧΕΣ

 

Κατά τη χριστιανική θρησκεία . Ταξιάρχης ονομάζεται ο επικεφαλής «των επουρανίων δυνάμεων» . Αρχάγγελοι είναι οι Μιχαήλ και Γαβριήλ , που αποτελούν το δεύτερο από τα εννέα αγγελικά τάγματα και εορτάζονται από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία στις 8 Νοεμβρίου .

 

                 Δημήτρης

 

 

 

 

 

H ΟΔΟΣ   25^ης Μαρτίου

 

 

Η οδός 25^ης Μαρτίου ενώνει θα λέγαμε το ανατολικό με το δυτικό τμήμα του χωριού .Είναι ο δεύτερος δρόμος από την παραλία .Εκτείνεται από το φαρμακείο της κ.Ειρήνης Τζίμου , περνά από το μαγαζί με την παραδοσιακή μπουγάτσα του κ. Τσαλίκη ,ευθεία στην ανηφόρα ως το σπίτι της κ. Πανταζή Κυριακής και κάθετα από το σπίτι της κ. Βασιλικής Καμπουράκη και καταλήγει στο δρόμο μπροστά από το σπίτι της κ. Γεωργίας Κολοβού .Έχουν διατηρηθεί κάποια σπίτια του εποικισμού .Αυτά είναι της κ. Ιλαρίου Ελένης , της κ. Σταματάκη Γιαννούλας και της κ. Τσόχατζη Καλής .

Παραπλήσιοι οδοί είναι η Θεμιστοκλέους , Ιατρού Φωτάκη , Ταξιαρχών , Πασχαλάκη και Κασσάνδρου .

 

 

 

ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΔΡΟΜΟΥ

 

Ο δρόμος έχει σαν όνομα μια πολύ σημαντική ημερομηνία . Την ημέρα αυτή , γιορτάζουμε

 Α)  τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου τότε που εμφανίστηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ κι έδωσε στην Παναγία να μυρίσει τον κρίνο και μετά από 9 μήνες γεννήθηκε ο Θεάνθρωπος     .

 

 

 

Β)  την έναρξη της πολυετούς Επανάστασης των Ελλήνων το 1821 ενάντια στους Τούρκους για την πολυπόθητη ελευθερία ,μετά από τέσσερις αιώνες σκλαβιάς

 

 

 

 

Η 25^η Μαρτίου όπως τη θυμούνται η κ. Ελένη και η κ. Χρυσούλα

 

 

Βρισκόμαστε στο δρόμο 25^ης Μαρτίου .Υπήρχαν περίπου είκοσι σπίτια του Εποικισμού . Το σπίτι μου είναι στην κατηφόρα , αλλά άμα ξεκινήσουμε από την πλατεία , το πρώτο σπίτι ήταν του Κακουλάκη , του κ. Γιώργου Καμπουράκη , του Αναστάσιου Τσάκαλου , της Γανώση Μαριώς , του Αδάμ και της Ελένης Λειβαδιώτη , του Αθανάσιου Καλαϊτζή , του Στέφανου Κούφατζη (Αμερικάνου) , του Γιουβαρλάκη Δημήτρη , του Νίκου Θασίτη , του Τσαμούχη Κων/νου , της Νεραντζούλας Αργυρίου , της Τσικατούλας , της Ζωής Χήρου , της Κυριακίτσας Κυρίου και απέναντι του Ελευθερίου Κολοβού . Παρακάτω , βρισκόταν το σπίτι του Γαβριήλ Μαυράκη , του μπαρμπα-Θανάση του Καραφώτη και του Παναγιώτη Λάζογλου . Κατηφορίζοντας προς την εκκλησία , συναντάμε το σπίτι του Νικόλαου Κουτρούλη , του Κων/νου Φυτράκη , του Τσαμπάνη Γεωργίου , του Αλεξανδρή και Ευδοκίας Σκουλή , του γιατρού Φωτάκη και τέλος του Καπετάν ? Σάββα Σαββόπουλου και τέλος του Ορέστη Αναγνωστούδη . Λίγο παραπάνω , υπήρχε αμπολιάνα , μέχρι το σημερινό Γυμνάσιο .

Το μόνο παντοπωλείο που υπήρχε στη γειτονιά , ήταν το δικό μας και εξυπηρετούσαμε όλη τη γειτονιά . Τότε τα πράγματα , τα πουλούσαμε με την οκά . Τα βάζαμε σε χάρτινες σακούλες ?πλαστικές δεν υπήρχαν- κι έπαιρναν μισό κιλό ζάχαρη , μισό κιλό φασόλια κ.α.

Στη γειτονιά μας , υπήρχαν δύο οργανοπαίκτες? ο Αντώνης Τσαμούχης , ο οποίος έπαιζε κλαρίνο και ο Στέφανος Κούφατζης (Αμερικάνος) έπαιζε βιολί στην Αμερική αλλά τα έφερνε κι εδώ .

Ο κ. Αντώνης Τσαμούχης έπαιζε κλαρίνο και όταν δεν μπορούσε να μάθει εύκολα τα τραγούδια , έλεγε «και οι γαϊδάροι όλοι το μαθαίνουν το τραγούδι , ενώ εγώ δεν μπορώ . »

Υπήρχε μια μικρή παιδική χαρά κι εκεί έπαιζαν όλα τα παιδάκια . Είχαμε ένα μεγάλο βράχο και ?κει ανέβαινε το κοριτσάκι της Μαριώς ? η Πηνελόπη και τραγουδούσε .

Για να περάσουμε την ώρα μας , πίναμε καφέ σε ένα σπίτι . Ερχόταν η Χρυσούλα , η Μαριώ , η Μαριάνθη κι έτσι μαζευόμασταν πέντε-έξι γυναίκες . Τα απογεύματα , συναντιόμασταν σ? άλλο και κεντούσαμε .

Σ? όλα τα σπίτια υπήρχαν ξυλόφουρνοι . Ζυμώναμε τα ψωμιά , ανάβαμε το φούρνο , τα φουρνίζαμε και τα βγάζαμε . Το Πάσχα , ψήναμε τσουρέκια , κατσίκια αποβραδίς και τα ξημερώματα τον ανοίγαμε και τα παίρναμε . Μύριζαν πολύ όμορφα !!!!!!! Όταν θέλαμε να πλύνουμε , ανάβαμε το καζάνι και πλέναμε με μερικές γειτόνισσες μαζί . Τα βράδια μαζευόμασταν στα σπίτια και κάναμε τα νυχτέρια . Είχαμε γκαζόλαμπες , μια και δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα .

Τα ζώα μας χρησίμευαν να οργώσουμε τα χωράφια , να φέρουμε τα ξύλα για το χωράφι κ.α. Είχαμε αγελάδες και τις αρμέγαμε για να πάρουμε το γάλα τους , κατσικάκια , κότες που παίρναμε τα αυγά . Είχαμε ,επίσης, ένα αρνάκι που το δέναμε επάνω στο βουνό .Στους κήπους μας , υπήρχαν πολλά λουλούδια και εσπεριδοειδή δέντρα .

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ πολύ κ. Ελένη ?κ. Χρυσούλα

 

 

 

 

       Η κ. Μητέλη Ευμορφία μιλάει για τη γειτονιά της επί της 25^ης Μαρτίου

 

<< Γεννήθηκα την 1 Μαρτίου του 1929 .Ο μπαμπάς μου ήταν ο Κωνσταντίνος Ιλαρίου της Ανδρονίκης .

   Τα σπίτια τότε ήταν του εποικισμού .Εξαιτίας όμως της ελονοσίας ,πολλοί φύγανε για τα Μουδανιά , την Κασσάνδρα και αλλού και γι αυτό κάποια σπίτια έμειναν ακατοίκητα . Ύστερα ήρθαν άλλοι και τα κατοίκησαν .                             Το σπίτι του Γιώργου και της Μαρίας Κάμπα

 

 

 

 

Τα σπίτια αυτά τα είχαμε πολλά χρόνια . Ήρθε η ώρα όμως και εμείς τα γκρεμίσαμε και τα κάναμε διώροφα .Δίπλα στο σπιτάκι μας, στην αυλή είχαμε έναν ξυλόφουρνο Σηκωνόμασταν το πρωί για να ζυμώσουμε και να φουρνίσουμε και μετά να πάμε στη δουλειά μας .

 

 

                         Το σπίτι του Γιώργου και της Μαρίας Κάμπα

                                            

Στη γειτονιά ζούσαν εκτός από μας , ο Σταματάκης ο Δημήτρης , ο Παντελής ο Λάμπρος , η Καλή του Τσόχατζη , η Μαρία του Τζίμου , η γιαγιά Δάφνη , η γιαγιά η Γανώσαινα , ο Κουρνάκης , η Μυγδαλλιώ του Γκιζγκή ,η Σταυρούλα η Παντελή , στην κάτω σειρά ήταν η Μηνάδενα η Ειρήνη , Μενεξιώ , ο Κούφατζης ο Πάνιος και ο Καρανάσιος .Από πάνω μεριά ήταν ο Κοντάκης , η Μάλαμα Κοκκωνάκη , ο Σταματικός , ο Σκουλής, ο Αγγελάκης , ο Ζέππος ,πιο κάτω ο Χούλης , η Γεωργία του Κολοβού , ο Γιακίμης ο Χατζής , ο Καράμπελας , ο Θόδωρος ο Πέτρου , ο Άρης Λειβαδιώτης , από πάνω ήταν ο Μερσίνης και της Δάφνης .

 

 

Ο δρόμος ήταν χωματόδρομος . Στα χρόνια του Παπαδόπουλου (1970) στρώθηκε ο δρόμος με τσιμέντο . Στη γειτονιά δεν υπήρχαν μαγαζιά . Μόνο του Κλεάνθη , λίγο παρακάτω ήταν , ένα μικρό μαγαζάκι που πηγαίναμε για να ψωνίσουμε .

 

Οι σχέσεις με τους γείτονες ήταν πολύ καλές .Ήμασταν αγαπημένοι, γλεντούσαμε μαζί , τραγουδούσαμε και χορεύαμε . Εμείς σαν παιδιά τότε δεν είχαμε παιχνίδια να παίξουμε .Παίζαμε μπίγιο ,κρυφτό , κουτσό και σχοινάκι .

 

Τότε ήταν καλύτερα .Πιο φτηνά ήταν τα πράγματα .Με τις δραχμές που είχαμε φτιάξαμε τα σπίτια μας .Τώρα παίρνουμε 700? και τίποτα δε μας μένει .

 

 

 

Στη μέση του δρόμου ανάβαμε μια φωτιά με δαδιά και καθόμασταν όλοι γυρω γυρω και πλέκαμε,κεντούσαμε , τραγουδούσαμε , ψήναμε κουκιά και περνούσαμε την ώρα μας . Αυτοκίνητα τότε δεν υπήρχαν . Μετακινούμασταν με τα ζώα , τα μουλάρια , τα γαϊδούρια.

 

 

 

                     Το σπίτι του Θεολόγου και της Γιασεμή Λειβαδιώτη

 

   ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ κ. Ευμορφία

 

 

Η κ. Πέννυ   θυμάται ??????????.

 

Ο δρόμος ήταν μια μεγάλη κατηφόρα .Μπορεί να είναι και η πιο μεγάλη του χωριού .Ήταν χωματόδρομος .Είχε πολλά τρόχαλα (πέτρες ).Ήταν πάρα πολύ απότομος και εμείς τον ανεβαίναμε πάρα πολλές φορές την ημέρα. Ήταν αρκετά πλατύς και αργότερα έπεσε τσιμέντο και έγινε τσιμεντένιος μετά το 1980.

Τα σπίτια ήταν χαμηλά , του εποικισμού .Τα περισσότερα είχαν μπροστά μια κληματαριά , είχαν πολλά λουλούδια και γλάστρες .Τα περισσότερα είχαν αυλές .Ήταν άσπρα με σκεπές .Η τουαλέτα στα περισσότερα ήταν έξω από το σπίτι .

Το δικό μας ήταν από τα λίγα διώροφα που υπήρχαν στο δρόμο .Στο κάτω μέρος ( υπόγειο ) είχαν διάφορα πράγματα για το χωράφι, εργαλεία,τις παραγούτες που έφτιαχναν τα κρασιά .

Στο πάνω μέρος στο ισόγειο ήταν και το σπίτι μας .Είχε μια πολύ μεγάλη αυλή και μια κόκκινη τεράστια σιδερένια εξώπορτα .Στην άκρη υπήρχε μια ωραία ασκαμνιά .

Αργότερα τα σπίτια γκρεμίστηκαν και στη θέση τους χτίστηκαν τα καινούρια διώροφα και τριώροφα τσιμεντένια .

Στο δρόμο , όταν ήμασταν μικρά, παίζαμε κρυφτό και κυνηγητό . Ακόμα παίζαμε εννιάπετρο , στήναμε πέτρες και τις σημαδεύαμε με μια μπάλα,παίζαμε μήλα και κύκλο . Παιχνίδια δεν υπήρχαν τότε , παίζαμε με πράγματα που μπορούσαμε να φτιάξουμε μόνοι μας , όπως πάνινες κούκλες .

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ πολύ κ. Πέννυ

 

 

                 ΟΔΟΣ ΙΑΤΡΟΥ ΦΩΤΑΚΗ

 

 

 

Η οδός Ιατρού Φωτάκη είναι στον περιφερειακό δρόμο ,ξεκινά από τα σκαλιά ανεβαίνοντας για το Γυμνάσιο ?Λύκειο και πάει προς τα δυτικά . Μόνο από τη μια μεριά έχει σπίτια και από την άλλη είναι η πλαγιά του βουνού .

 

 

 

          Παλιά στην περιοχή αυτή δεν υπήρχε δρόμος. Ήταν όλο θάμνοι , σχίνια, βράχια , χώμα γιατί δεν υπήρχαν και σπίτια προς σε εκείνη την περιοχή.

Το όνομα του γιατρού ( που δόθηκε στο δρόμο ) ήταν Γεώργιος Φωτάκης .Γεννήθηκε στο Αμάρι του νομού Ρεθύμνου το 1875 . Έβγαλε το Γυμνάσιο της Σύρου και μετά έδωσε εξετάσεις και πέτυχε στην Ιατρική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών .Αφού τελείωσε , επέστρεψε στην πατρίδα του , παντρεύτηκε , απέκτησε δυο παιδιά το Νίκο Φωτάκη ( γνωστός ζωγράφος ) και την Ελένη .Το 1910 φεύγει για το Παρίσι για μετεκπαίδευση και να πάρει την ειδικότητα του γυναικολόγου . Ήταν προσωπικός φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου . Πάντα τον φώναζε Γιωργάκη και όχι Γεώργιο .Στο Μουσείο Μπενάκη υπάρχουν επιστολές του Γεωργίου Φωτάκη προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο .

Το 1912 στους Βαλκανικούς πολέμους φεύγει απ΄το Παρίσι και κατατάγεται εθελοντής στο στρατό από την πολλή αγάπη που είχε για την Πατρίδα του. Πολέμησε στο Μπιζάνι και ήταν παρών όταν ελευθερώθηκαν τα Ιωάννινα από τον Τούρκο Εσάτ Πασά και δόθηκαν στον διάδοχο τότε βασιλιά Κωνσταντίνο το 1913 .

Κατά τον α΄παγκόσμιο πόλεμο φεύγει πάλι σαν εθελοντής με πολεμικό πλοίο για τη Μ.Ασία . Φτάνοντας στη θάλασσα Του Μαρμαρά το πλοίο σταθμεύει στο νησί , όπου κατεβαίνει και εκεί οι κάτοικοι τον φέρθηκαν τόσο πολύ φιλόξενα και με τόσο πολλή αγάπη που δεν τους ξέχασε .Φεύγοντας δε, για να τον ευχαριστήσουν , του δώσανε ένα κουτάκι παστούς κολιούς .

Το 1925 έρχεται στη Θεσσαλονίκη για να κατοικήσει μόνιμα .Εκεί μαθαίνει ότι οι κάτοικοι του Μαρμαρά , οι Μαρμαρινοί που τον φιλοξένησαν , έφτιαξαν δικό τους χωριό στη Χαλκιδική και ζητάει το 1930 να έρθει σαν αγροτικός γιατρός . Βοήθησε τόσο πολύ τους κατοίκους, εξυπηρέτησε τόσο πολύ με μεγάλη αγάπη που τον αγάπησαν ακόμα περισσότεροι και οι νεότεροι που ήρθαν .

Επειδή στην περιοχή που στήθηκε το χωριό υπήρχαν πολλά έλη και ο κόσμος πέθαινε από την ελονοσία , θέλησε να βοηθήσει στην αποξήρανση των ελών που υπήρχαν .Το πρώτο που έκανε ήταν να βοηθήσει να ραντίσουν με πετρέλαιο τα έλη . Το δεύτερο , μαζί με το δάσκαλο Εμμανουήλ , ήταν η εκτροφή μικρών ψαριών σε μια δεξαμενή στο Δημοτικό Σχολείο .Μετά έπαιρναν με κουβάδες τα ψάρια αυτά και τα έριχναν στα έλη , γιατί αυτά τρώγαν τα κουνούπια . Μ΄αυτό τον τρόπο ελαττώνταν τα κουνούπια και η ελονοσία σιγά σιγά καταστέλλονταν.

Όταν πήρε τη σύνταξή του , το 1945 δεν έφυγε από το χωριό γιατί ήθελε να βοηθήσει τους κατοίκους . Δεν έπαιρνε από κανέναν χρήματα , νύχτα και μέρα , όποιος τον φώναζε δεν έλεγε ποτέ <<όχι >> .Δεν έδινε μόνο τις ιατρικές του συμβουλές , δεν έκανε μόνο τις μικροεγχειρήσεις στα άτομα που μπορούσε ,αλλά τους βοηθούσε ακόμα και στις οικιακές δουλειές , άρμεγε την αγελάδα κάποιου που δεν μπορούσε , έτρεχε στα αλώνια ή έτρεχε να κάνει κάποια άλλη δουλειά . Κατά την περίοδο αυτή είχε στην ευθύνη του όχι μόνο το Νέο Μαρμαρά , αλλά   και τον Παρθενώνα και τη Συκιά και τη Σάρτη . Για να πηγαίνει όμως στα μέρη που τον καλούσανε, δρόμοι δεν υπήρχανε . Ή έκοβε μέσα από μονοπάτια ή ερχόταν ένας αγωγιάτης να τον πάρει , συγκοινωνία δεν υπήρχε , και τι έκανε !!!!.Δεν ανέβαινε σ΄όλο το δρόμο μόνος του πάνω στο ζώο , το μισό δρόμο αυτός καβάλα και τον άλλο μισό ο αγωγιάτης !! Τόσο φιλάνθρωπος και σκεπτικιστής ήτανε .

Με τα χρήματα που έπαιρνε σύνταξη ,αγόραζε φάρμακα και έδινε στους αρρώστους που δεν είχαν .Όταν έβλεπε ότι ορισμένοι δεν είχαν καθόλου χρήματα , πολύ διακριτικά πριν φύγει από το σπίτι, άφηνε κάτω από το μαξιλάρι ένα χρηματικό ποσό για να μπορούν να αγοράσουν τρόφιμα ή οτιδήποτε άλλο είχαν ανάγκη .

Αγάπησε πολύ τους Μαρμαρινούς ,αλλά και οι Μαρμαρινοί τον αγάπησαν περισσότερο . Η ευγνωμοσύνη προς τον Φωτάκη είναι πολύ μεγάλη. Ξέρουν τι πολλά πρόσφερε για αυτόν τον τόπο .Δεν ήταν μόνο οι ιατρικές του φροντίδες προς τους κατοίκους του Νέου Μαρμαρά ,αλλά ήθελε και την ανάπτυξη του τόπου . Και επειδή αυτός αγαπούσε ο ίδιος πολύ τα μελίσσια έκανε να τα αγαπήσουν και οι Μαρμαρινοί .Και επειδή εδώ ήξεραν τα μελίσσια μόνο με κοφίνια να τα πολλαπλασιάζουν και να αναπαράγουν το μέλι , στα εβδομήντα του χρόνια πήγε στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή για να μάθει σχετικά με τη μελισσοκομία .Όταν επέστρεψε , τους έμαθε εκτός από τα κοφίνια να έχουνε κυψέλες .

Το σπίτι του ήταν και είναι μια μονοκατοικία , όπου έζησε από το 1930 ως το 1956 .Ο Γεώργιος Φωτάκης έσωσε πολλούς Μαρμαρινούς από διάφορες αρρώστιες ,αλλά πολύ περισσότερο από την ελονοσία . Ο Φωτάκης ήταν ένας εξαιρετικός γυναικολόγος και είχε για βοηθό του πάντα σε κάθε γέννα την πρακτική μαμή που ήρθε από τον Παλιό Μαρμαρά .

Πέθανε το 1956 σε ηλικία ογδόντα ένα ετών .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σπίτι Ιατρού Φωτάκη ? στην ομώνυμη οδό με αριθμό 2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σπίτι κυρίας Σκουλή Ευδοκίας ? Φωτάκη 4

 

ΟΔΟΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ

 

Δρόμος κοντά στην κεντρική πλατεία «Πέτρου Παράσχου» . Συνορεύει με τις οδούς 25^ης Μαρτίου , Κασσάνδρου και Ιατρού Φωτάκη .

 

Στο στενό αυτό , μπορεί κανείς να ψωνίσει υποδήματα , είδη δώρων , αν πεινάσει να φάει κρεατικά της ώρας και ??? να προκαλέσει την τύχη του παίζοντας ΠΡΟ ΠΟ .

Στη γειτονιά αυτή (Σεβνταλί σοκάκι) , μένει ένας από τους τελευταίους θαλασσόλυκους του Νέου Μαρμαρά , ο κ. Στρατής Χάρκας με τη γυναίκα του κ. Ευσεβία .

 

 

                  ΟΝΟΜΑΣΙΑ   ΔΡΟΜΟΥ

 

Ο Θεμιστοκλής ήταν αρχαίος Έλληνας πολιτικός και στρατηγός. Υπήρξε αρχηγός της δημοκρατικής παράταξης στην κλασική Αθήνα, έλαβε μέρος στη Μάχη του Μαραθώνα^[1] το 490 π.Χ. και στη Ναυμαχία του Αρτεμισίου το 480 π.Χ..

Έμεινε όμως γνωστός ως ο θεμελιωτής της ναυτικής δύναμης της Αθήνας και ως ο κυριότερος συντελεστής της αποφασιστικής νίκης των Ελλήνων εναντίον των Περσών στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας στις 22 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ., που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της περσικής παρουσίας στη Μεσόγειο.

                         Δημήτρης

 

 

 

Η κ. Κοντομιχάλη Σταυρούλα μας μιλάει

 

????????????. για το δρόμο όπου βρισκόταν το πατρικό της σπίτι

 

 

Η οδός Θεμιστοκλέους έχει και μία δεύτερη ονομασία : το Σεβνταλί Σοκάκι . Η δεύτερη ονομασία οφείλεται στο ότι οι γυναίκες της γειτονιάς τραγουδούσαν αδιάκοπα .  

 

Τα σπίτια της γειτονιάς ήταν όλα του εποικισμού . Υπήρχαν αυλές με πολλά λουλούδια και μπαξέδες και υπήρχε ένας χώρος με ένα τραπεζάκι και έναν ξυλόφουρνο παραπέρα .  Στους ξυλόφουρνους ψήναμε το καθημερινό φαγητό ,αλλά και τα γιορτινά γεύματα .

 

Οι άνθρωποι ήταν αγαπημένοι μεταξύ τους . Οι σχέσεις αυτές φαινόντουσαν μέσα από τα νυχτέρια που έκαναν . Οι παλιές γειτόνισσες ήταν η Ελενιώ Λογοτριβή , η Ελένη Στυλιανού , η Δεσποινιώ Θασίτη , η Μαρία Κολοβού , η Στυλιανή Γιουβαρλάκη , η Μυγδαλιώ Κουτσάκη και η Κατερίνη Μαυράκη .

 

Η γειτονιά άρχισε να αλλάζει από τη δεκαετία του 1950 , τότε που τα νεαρά κορίτσια παντρεύονταν και έφευγαν από τη γειτονιά και οι παλιοί ηλικιωμένοι άρχισαν να πεθαίνουν .

 

          Καλύτερα ήταν τότε παρά τώρα , γιατί υπήρχαν σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ των γειτόνων και οι άνθρωποι ήταν μονιασμένοι .

             ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ   κ. Σταυρούλα

 

 

 

 

ΟΔΟΣ   ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ

 

???..Όπως μας την περιγράφει η κ. Τσαμπάνη Μαρία

 

<<Η οδός Κυριακίδου βρίσκεται στη συνοικία Γαλεντζάδικο , είναι κάθετη στη παραλιακή Ιωάννη Καρρά και στην 25^η Μαρτίαου και φτάνει μέχρι την Πλάτωνος .Πήρε το όνομά της από τον ευεργέτη ?εφοπλιστή του Παλιού Μαρμαρά , Νικόλαο Κυριακίδη .

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Νικόλαος Κυριακίδης ήταν μια ξεχωριστή μορφή όχι μόνο για τους Μαρμαρινούς ,αλλά και για το Ελληνικό Έθνος .Εκτός από τα πλοία που είχε στο Μαρμαρά , στην Κωνσταντινούπολη , στον Πειραιά , στη Βάρνα και στο Λονδίνο βοήθησε και τον Ελευθέριο Βενιζέλο με ένα δάνειο 70.000λιρών .Το 1910 ίδρυσε τα περίφημα Κυριακίδεια Εκπαιδευτήρια ,σχολείο στο οποίο φοιτούσαν τα αγόρια του Μαρμαρά .Ακόμα έδωσε και πολλά χρήματα στην Ελλάδα για τους πρόσφυγες του Μαρμαρά .Συνέδραμε οικονομικά για να γίνει το Αμερικάνικο κολλέγιο Αθηνών , πήγε στην Αμερική και ξεσήκωσε όλους τους Έλληνες για να αποκρούσουν τους Γερμανούς για να μη γίνει η Μικρασιατική Καταστροφή . Πέθανε στον Πειραιά από ανακοπή καρδιάς . Το έργο του συνέχισαν τα παιδιά του .

 

 

          Ο δρόμος παλιά ήταν χωματόδρομος. Στη γειτονιά μας υπήρχαν πάρα πολλές μουριές στις αυλές μας αλλά και στο δρόμο .Όλα τα σπίτια τότε ήταν του εποικισμού , δεν υπήρχαν διώροφες ή τριώροφες πολυκατοικίες .Υπήρχαν τρεις κατηγορίες σπιτιών εποικισμού .

 

         Στα σπίτια της α΄κατηγορίας υπήρχε ένα μεγάλο σαλόνι που το έλεγαν λιακό , μια κρεβατοκάμαρα και μια μικρή κουζίνα .

         

 

 

Στης β΄κατηγορίας υπήρχε ένα σαλόνι και μια κρεβατοκάμαρα. Στο πίσω μέρος του σπιτιού υπήρχε ένα καμαράκι και μια κουζίνα .

 

 

 

 

 

 

          Στην γ΄μπαίνοντας υπήρχε ένα μικρό χολ , δυο κρεβατοκάμαρες ( μια δεξιά μια αριστερά ) και ευθεία σ΄ένα τρίτο χώρο , υπήρχε τα καμαράκι .Αριστερά βρισκόταν η κουζίνα .

 

 

 

          Τα σπίτια τα μοίραζαν ανάλογα με τα άτομα που υπήρχαν στις οικογένειες. Πολλά σπίτια του εποικισμού στο Λιμανάκι , εγκαταλείφθηκαν και αργότερα κατοίκησαν Παρθενιώτες. Κάποια από αυτά υπάρχουν μέχρι σήμερα .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στη γειτονιά μας υπήρχε μόνο ένα μαγαζί , το παντοπωλείο της κυρίας Αννέτας Ροδίου . Σ΄αυτό μπορούσε κανείς να αγοράσεις ό, τι ήθελε , ακόμη και υφάσματα .

 

 

 

          Οι άνθρωποι , ήταν δεμένοι .Οι σχέσεις τους , ήταν φιλικές. Τα βράδια όλοι συγκεντρώνονταν σε κάθε σπίτι (νυχτέρια ), έπλεκαν , κεντούσαν ,έκαναν αδράχτι κ.αλ .

 

 

 

 

Οι γυναίκες το καλοκαίρι μαζεύονταν στις αυλές ή πήγαιναν σε ήσυχα μέρη και άπλωναν ένα κουρέλι κάτω και έπλεκαν .

          Οι άντρες πήγαιναν στα χωράφια για να καλλιεργήσουν ή να μαζέψουν τη σοδειά τους , αλώνιζαν , τρυγούσαν κ.αλ.

          Εμείς τα παιδιά παίζαμε στο δρόμο .Τα παιχνίδια που παίζαμε ήταν οι τσαμάδες , το εννιάπετρο , ο γκλίτσος , το έμπα-έμπα μέλισσα , τα γυαλένια , ο κρυφτιώνας κ.αλ.

Στο χωριό υπήρχαν συνολικά 5 βρύσες ( 4 μεγάλες και 1 μικρή ) .Πηγαίναμε εκεί , κρατώντας μια στάμνα και περιμέναμε με τη σειρά για να πάρουμε νερό .όταν δεν προλαβαίναμε να πάρουμε νερό πηγαίναμε στον Παράδεισο .

 

Η πρώτη βρύση , βρισκόταν λίγο πιο πάνω από το Δημοτικό Σχολείο και την είχαμε ονομάσει <<βρύση του Παπά >> γιατί δίπλα ήταν χτισμένο το σπίτι του παπά Πρόδρομου Παπανικολάου .Η δεύτερη ανάμεσα στα σπίτια των κ. Κυριακού Τάσου και Νανού Σταύρου . Η Τρίτη ,δίπλα στο κατάστημα υποδημάτων του κ.Κολοβού Μιχάλη . Η τέτερτη μπροστά στο σπίτι του ιατρού Γεωργίου Μπανιώτη και η μικρή ( το βρυσάκι) κοντά στο Πασχαλάκειο ( πρώην κοινοτικό κατάστημα )

 

Υπήρχε επίσης ένα πηγάδι στη γειτονιά μας και παίρναμε νερό από αυτό όταν θέλαμε να πλύνουμε τα μπαλκόνια μας , να βρέξουμε τις αυλές μας για να έχουμε δροσιά και για να ποτίσουμε τα λουλούδια μας .

         ??..Πολύ δύσκολα χρόνια ??>>

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ Κ.ΜΑΡΙΑ

 

Έτσι σχεδίασε τους τύπους των σπιτιών του εποκισμού ο Δ. Βαλαχής , σύμφωνα με την περιγραφή της κ.Μαρίας .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 ΟΔΟΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΟΥ

 

 

 

Η γειτονιά όπου μεγάλωσα κι έζησα τα πιο ωραία χρόνια της ζωής μου βρίσκεται βορειοανατολικά του χωριού μου .Ο κεντρικός δρόμος της ονομάζεται Κασσάνδρου και το όνομα αυτό το πήρε από τον Κάσσανδρο .

 

 

 

 

 

Ο Κάσσανδρος ήταν  ένας από τους Επιγόνους του Μ.Αλεξάνδρου, μια από τις πρωταγωνιστικές φυσιογνωμίες στους πολέμους των διαδόχων και βασίλεψε στη Μακεδονία. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Αντιπάτρου. Ένα από τα αξιοσημείωτα γεγονότα της βασιλείας του είναι η ίδρυση της Θεσσαλονίκης.

 

 

Στη γειτονιά μου ο δρόμος είναι ευθύς ,αλλά από τη μια μεριά έχει μια απότομη ανηφόρα , η οποία είναι πολύ δύσκολη να την ανεβείς ακόμα και με αμάξι . Από την απέναντι μεριά υπάρχουν σκαλοπάτια . Ο δρόμος είναι πλακόστρωτος και αυτό που μου αρέσει στη γειτονιά μου είναι τα λουλούδια που ανθίζουν την άνοιξη . Όλα μου αρέσουν σ΄αυτό το δρόμο ,δεν υπάρχει τίποτα που να τον ασχημίζει .

Όταν ήμασταν πιο μικρά μπαίναμε σ΄ ένα παλιό πορτοκαλί φορτηγάκι που ήταν εγκαταλελειμμένο σε μια άκρη του δρόμου και εκεί κάναμε πως ήταν κουζίνα ή φρούριο . Μια χρονιά θυμάμαι μέσα στη μεγάλη συκιά που είχαμε , κάναμε μια φωλιά . Τώρα η φωλιά μας έγινε σπίτι .Τέλος πάντων ας τα αφήσουμε αυτά .Σήμερα κάποια βράδια μαζευόμαστε εκεί στο δρόμο και παίζουμε κρυφτό .. Δε θα ξεχασω ποτέ αυτές τις στιγμές .

ΤΕΛΙΚΑ κατάλαβα ότι αυτός ο δρόμος είχε και έχει τη δική του ιστορία .

 

                                                  Μερσίνη   Ελένη

 

 

          Ο παππούς της Ελένης κ. Μερσίνης Ιωακείμ θυμάται τότε που ο δρόμος δεν ήταν ακόμα άσφαλτος . Είχαν διαμαρτυρηθεί πολλές φορές και ο τότε πρόεδρος της κοινότητας έκανε προσπάθειες και κάπως ο δρόμος άλλαξε .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σπίτι κ. Μπατζή Δάφνης? στην οδό Κασσάνδρου  

 

 

 

Τα σπίτια που ήταν χτισμένα δίπλα στο δρόμο ήταν χαμηλά .Το πρώτο σπίτι χτίστηκε στη γωνία και μετά χτίστηκαν και τα άλλα . Αρχικά οι κάτοικοι έχτιζαν μόνο τον πρώτο όροφο και μετά συμπλήρωναν και τους άλλους . Στη γειτονιά , μας είπε ο κ. Γιάννης υπάρχουν τέσσερα σπίτι από τη μια μεριά του δρόμου και τέσσερα από την άλλη . Μαγαζιά πάνω σ΄αυτό το δρόμο δεν υπήρχαν , γιατί όπως υποστηρίζει ο κ. Γιάννης η οδός Κασσάνδρου είναι ο τρίτος δρόμος πάνω από τον κεντρικό ( Λεωφόρος Ιωάννης Καρράς ).

          Το παράπονο του κ. Ιωακείμ είναι ότι το καλοκαίρι στο δρόμο και από τη μια και από την άλλη μεριά παρκάρουν αυτοκίνητα και αυτό τους εμποδίζει , τους φέρνει δυσκολία . Εύχεται αυτό να διορθωθεί και τα αυτοκίνητα να παρκάρουν από τη μια μεριά του δρόμου για να μπορούν στο υπόλοιπο μέρος να κυκλοφορούν αυτοκίνητα και πεζοί .

 

                 ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ κ. Ιωακειμ

 

          

 

             Η κ. Γιασεμή Μποζάνα θυμάται ??????????.

 

Στη γειτονιά μας οι δρόμοι ήταν στενοί και χωματόδρομοι .Τα παιδιά βγαίναμε και παίζαμε στους δρόμους, αμάδες, εννιάπετρο και άλλα   .Δεν υπήρχαν τότε τηλεοράσεις .Το πρωί φορούσαμε τις ποδιές , αγόρια και κορίτσια και πηγαίναμε στο σχολείο και μετά το μεσημέρι βγαίναμε στη γειτονιά για παιχνίδι . Στο σχολείο πηγαίναμε δυο φορές και πρωί και απόγευμα. Ο δάσκαλος , ο κ. Εμμανουήλ μας έλεγε << Όποιονα βρίσκετε στο δρόμο ή παππού ή γιαγιά ή νέο θα λέτε καλημέρα , καλησπέρα >>

 

Το χωριό έφτανε ως το σπίτι μας ,από κει και πέρα ήταν όλο δάσος με πεύκα και σκίνια .

 

Τα σπιτάκια ήταν όλα χαμηλά , του εποικισμού ,αλλά ήταν ο κόσμος πολύ χαρούμενος .Οι νοικοκυρές ενώ ασβέστωναν ή καθαρίζαν ή σκούπιζαν τα τζάμια τους , τραγουδούσαν. Γι αυτό κι ένας παλιός Μαρμαρινός , ο λεγόμενος Κώτσιος , ονόμασε το δρόμο μας << Σεντβαλί σοκάκ΄>> . Ο κόσμος τότε ήταν ξένοιαστος , δεν είναι σαν και τώρα που χάθηκε το γέλιο παρόλο που έχουν όλα τα καλά του κόσμου .Οι γειτόνισσες ήταν πολύ αγαπημένες .Κάθε απόγευμα θε να βγούμε έξω , να καθίσουμε και να κεντάμε, να πλέκουμε, να κλώθουμε και ήμασταν μια πολύ αγαπημένη γειτονιά .Τα βράδια κάναμε τα νυχτέρια . Το ένα βράδυ όλες οι γειτόνισσες μαζεύονταν σ΄ένα σπίτι και κεντούσαν τις προίκες οι πιο νέες και οι ηλικιωμένες κλώθανε και έπλεκαν . Το άλλο βράδυ πήγαιναν σε ένα άλλο σπίτι . Δεν είχαμε ηλεκτρικό. Μας φώτιζε η γκαζόλαμπα με το πετρέλαιο .

Μπαλκόνια δεν είχαμε .Σε μερικά σπίτια υπήρχαν μικρά ,αλλά στα πιο πολλά του επικοισμού έβγαινες και πατούσες στο χώμα .Ήταν όλα τα <<ξάβλια >> ασβεστωμένα ,καθαρά , περιποιημένα .Οι γυναίκες, οι Μαρμαρινές , ήταν πολύ νοικοκυρές και καθαρές ,αν και οι γονείς μας είχανε πολλή φτώχια. Παίρναμε από τα πηγάδια νερό και σφουγγαρίζαμε .Τα χαλιά μας , τις λεγόμενες <<κάπες>> πηγαίναμε στη θάλασσα και τα πλέναμε .Τα υφαίναμε στον αργαλειό με κουρέλια .

Στα σπίτια μας δεν είχαμε βρύσες .Παλιά , τότε που ήμουνα 11-12 χρονών πήγαινα με τα σταμνάκια στου << Παπά τη βρύση>>   που ήταν στη γειτονιά απέναντι από Δημοτικό σχολείο .Αργότερα ,όταν πήρε μια ανάπτυξη το χωριό, έβαλαν μια βρύση σε κάθε γειτονιά . Μετά από λίγα χρόνια κάθε σπίτι απέκτησε και τη δική του βρύση .

Το κάθε σπίτι είχε και την κατσίκα του μία ή και δυο .Και αυτές μας έδιναν γάλα και φτιάχναμε τυρί .Είχαμε στα σπίτια μας και κότες και κλωσοπούλια .

Συχνά έβλεπες να περπατά η κλώσα μπροστά ,και πίσω τα πουλάκια. Όλα αυτά τα ζώα ζούσαν στην αυλή .

Στην αυλή του , το κάθε σπίτι είχε το δικό του φούρνο .Είχαμε δικό μας σιτάρι , το αλέθαμε στο νερόμυλο του Κονιστή , ζυμώναμε και ψήναμε μόνοι μας στο φούρνο .Οι μάνες μας παλιά φτιάχνανε πολύ ωραία γλυκά και μεις ως τώρα το συνηθάμε να κάνουμε τα παλιά .Κρατάμε εκείνο το παλιό με τα αμυγδαλωτά , τα γλυκάδια ????..Κάθε σπίτι είχε όλα τα καλά .

Μετά το ΄60 ο κόσμος πλούτυνε , πουλήσανε και φτιάξανε διαμερίσματα , ξενοδοχεία , γκαρσονιέρες και άλλα .Τώρα ζούμε μια ζωή καλή .Όμως ούτε γειτόνισσα βλέπεις να πεις καλημέρα .Οι παλιοί όλοι φύγανε ??.Οι πιο πολλοί είναι ξένοι .

Στην παραλία , εκεί που τώρα είναι τα μαγαζιά ήταν όλο βράχια . Πάνω στα βράχια υπήρχαν πεύκα , που έγερναν προς τη θάλασσα. Ήταν πολύ όμορφα. Μετά τη θάλασσα ήταν ένας χωματόδρομος με αγκάθια . Από κει περνούσαν τα παιδιά για να πάνε στη θάλασσα να κάνουν μπάνιο .Στη θάλασσα εδώ μπροστά στην Τράπεζα , οι ψαράδες ρίχνανε το γρίπο και βολάζανε . Ύστερα πήγαιναν οι γειτόνισσες και έπαιρναν ψάρια .

Αυτοκίνητα στο χωριό δεν υπήρχανε .Με τα πόδια θε να πάμε δυο , τρεις ώρες στα χτήματα που ήταν πολύ μακριά .

 

Τώρα στη γειτονιά μας υπάρχουν διώροφα και τριώροφα σπίτια .Για να πεις καλημέρα δε βρίσκεις άνθρωπο στο δρόμο ,πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά . Παλιά όλα τα σπιτάκια ήταν χαμηλά .Τα σπιτάκια ,που έβλεπες καθώς κατέβαινες του Ευάγγελου , της Αγγελικούλας , της Πελαγίας ήταν χαμηλά .Όταν περνούσες από το δρόμο , η γειτόνισσα που ήταν στο σπιτάκι έβγαινε στην πόρτα και έλεγες <<καλημέρα >> , << τι κάνεις ; >> << Είσαι καλά >> .Τώρα σε ποιον να πεις καλημέρα ;

Ζούσαμε τότε καλά , είχαμε επικοινωνία αλλά υπήρχε φτώχια , που δεν είναι πάντα καλή . Τώρα είναι καλύτερα .

 

 

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ πολύ κ. Γιασεμή

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 ΟΔΟΣ ΣΙΘΩΝΙΑΣ

 

         

Η οδός Σιθωνίας βρίσκεται στα βόρεια του χωριού και συνδέεται στα ανατολικά με την οδό Ηρακλέους και στα δυτικά με την οδό Πλάτωνος .Είναι ένα δρόμος γωνιακός με χαμηλά σπίτια αλλά και ψηλές πολυκατοικίες .

Πικροδάφνες και διάφορα δέντρα δίνουν χρώμα στο δρόμο ,που όμως έχει κι αυτός αρκετές λακκούβες που δυσκολεύουν πεζούς και αυτοκίνητα.

 

 

               ΟΝΟΜΑΣΙΑ   ΔΡΟΜΟΥ

 

Η οδός Σιθωνίας πήρε το όνομά της από την χερσόνησο της Σιθωνίας και επίσης από  από τον Σίθωνα. Η χερσόνησος Σιθωνίας βρίσκεται στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής και βρέχεται  από τον κόλπο της Κασσάνδρας και τον κόλπο  του Αγ. Όρους. Έχει μεγάλη ποικιλία από παραλίες.

Κατά την ελληνική μυθολογία ο Σίθωνας ή αλλιώς Σίθων ήταν βασιλιάς της θρακικής Χερσονήσου ή του λαού των Οδομάντων. Ο Σίθωνας γενεαλογείται ως γιος του θεού Άρη ή του θεού Ποσειδώνα και της Όσσας. Ο Σίθωνας παντρεύτηκε τη Νύμφη  Μενδηίδα ή Αγχινόη , η οποία ήταν η κόρη του Νείλου.

 

                                                      Φανή

 

                   Η κ. Ευδοκία Στεφάνου

         μας μιλάει για το δρόμο των παιδικών της χρόνων .

 

 

Όλα τα σπίτια ήταν του εποικισμού και είχαν μεγάλες αυλές . Σκαλιά δεν υπήρχαν , μπαίναμε ευθεία μέσα . Υπήρχαν μονοπάτια για να πάμε απ? το ένα σπίτι στο άλλο.

 

 

Τα σπίτια ήταν λίγα . Ήταν του κ. Ρόδιου , του κ. Αχριάνη , του κ. Λάζογλου Μιχάλη , του κ. Ιωαννίδη , του κ. Καλησπέρη κ.ά. Όταν χιόνιζε , δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω . Έτσι , καθόμασταν γύρω απ? το τζάκι για να ζεσταθούμε

Οι εποχές τότε ήταν πολύ δύσκολες . Τα σπιτάκια επειδή ήταν παλιά , έβαζαν αέρα από παντού . Οι αυλές ήταν καθαρές και περιποιημένες . Υπήρχαν πολλά λουλούδια και δέντρα και για να τα ποτίσουμε φέρναμε νερό από μακριά . Τα λουλούδια που είχαμε ήταν βιολέτες και τα δέντρα ήταν λεμονιές , πορτοκαλιές και πασχαλιές . Τέτοια εποχή πηγαίναμε στην εξοχή και κόβαμε άνθη για τον Επιτάφιο .

Τα σπίτια του εποικισμού είχαν ένα μεγάλο δωμάτιο μπροστά και δύο μικρά πίσω κι άλλα είχαν ένα μεγάλο και τρία μικρά . Στη γειτονιά μας υπήρχαν δύο μαγαζιά του κ. Λάζογλου και της κ. Ροδίου Αννέτας . Σ? αυτά πουλούσαν υφάσματα και οι μητέρες μας , μας έραβαν φορέματα . Επιπλέον πουλούσαν κλωστές , νήματα και μας έφτιαχναν παπούτσια .

 

Το χειμώνα η γειτονιά μας ήταν πολύ έρημη . Εμείς τα κορίτσια δουλεύαμε σε αργαλειό της ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ σε τάπητες και φτιάχναμε χαλιά . Το καλοκαίρι , καθόμασταν στην αυλή μας ,όπου υπήρχαν δύο μεγάλα πεύκα . Τις ζεστές νύχτες κοιμόμασταν κάτω απ? αυτά .

 

Η γειτονιά άρχισε να αλλάζει από το 1970 και μετά . Τότε , γίνονταν οι δρόμοι. Ένα χρόνο μετά , ασφαλτώθηκε ο δρόμος .

 

Τα χρόνια εκείνα παρόλο που υπήρχε φτώχια , ήμασταν πολύ ενωμένοι και αγαπημένοι . Εμείς τα παιδιά , τρέχαμε στην πλατεία του Παράσχου για να δούμε το λεωφορείο που ερχόταν . Τα βράδια κάναμε νυχτέρια κι ερχόντουσαν οι γειτόνισσες . Άλλες έπλεκαν , άλλες έκαναν ρόκα κι έφτιαχναν μάλλινες μπλούζες , κάλτσες κ.ά. και καθόμασταν μέχρι τις 12 το βράδυ με δύο λάμπες πετρελαίου .

                Ευχαριστούμε πολύ κ. Ευδοκία

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             ΟΔΟΣ   ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

 

Η οδός Αγίου Δημητρίου βρίσκεται πιο πέρα από το κέντρο του χωριού προς τα δυτικά . Είναι παράλληλη στην Αριστοτέλους και Μεγάλου Αλεξάνδρου και φτάνει προς τα βόρεια μέχρι την Μπιζανίου . Αποτελεί θα λέγαμε το όριο δυο γειτονιών   της << Χωράφας >>και του << Γαλεντζάδικου >>.

 

Στο δρόμο υπάρχουν πολλά και ψηλά σπίτια ,από τα οποία έχεις μια ωραία θέα του χωριού .

Στο δρόμο αυτό είναι και το φροντιστήριο των Αγγλικών .

Στο δρόμο αυτό παίζουμε πολλά παιχνίδια , ποδόσφαιρο ,κρυφτό και κυνηγητό

                                                                 Χρήστος

 

 

 

Στο δρόμο αυτό έχω περάσει πολύ ωραίες στιγμές με τα παιδιά της τάξης μου του φροντιστηρίου .Συνέχεια παίζουμε , γελάμε και γενικά επικρατεί μια οχλαγωγία στο προαύλιο .Είναι και κάτι ακόμα που μου αρέσει σ΄αυτή τη γειτονιά .Το γεγονός ότι κάποτε έμενα κι εγώ εκεί .

Θα ήθελα όμως να τον διορθώσουν λίγο τον δρόμο ,γιατί είναι αρκετά ανώμαλος .

 

 

                                                                      Ελένη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                   ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΔΡΟΜΟΥ

 

Ο δρόμος πήρε το όνομα ενός από τους μεγαλύτερος Αγίους της Χριστιανοσύνης , του Αγίου Δημητρίου .

Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280-284 μ.Χ. και πέθανε το 303 ή το 305 μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη .Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303, διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού».

Σύμφωνα με την παράδοση, μέσα στη φυλακή ευλόγησε τον μαθητή του Νέστορα να νικήσει τον ειδωλολάτρη παλαιστή Λυαίο. . Η νίκη του Νέστορα εξόργισε τον Αυτοκράτορα Μαξιμιανό που βρίσκονταν στο στάδιο και έτσι ο μεν Νέστορας αποκεφαλίστηκε, ο δε Δημήτριος δολοφονήθηκε με λογχισμό στα πλευρά.

 

                                                             Χρήστος

 

       ΟΔΟΣ   ΕΥΖΩΝΩΝ

 

Η οδός Ευζώνων βρίσκεται στο κέντρο του χωριού .Είναι ένας δρόμος μικρός ,κατηφορικός καθώς κατεβαίνεις προς τη θάλασσα ,πολύ απότομος και επικίνδυνος εξαιτίας της μεγάλης κλίσης που έχει .Έχει πολλά σπίτια δεξιά και αριστερά και ένα οδοντιατρείο .

Ο δρόμος έχει την αρχή του στην οδό Κασσάνδρου , και καθώς κατεβαίνει προς το λιμάνι τέμνει την 25^ης Μαρτίου και την παραλιακή Ιωάννη Καρρά .

Έχει αρκετές λακκούβες κι εμείς τα παιδιά δυσκολευόμαστε πολύ να παίξουμε . Όταν γυρνώ από το σχολείο , φορτωμένη με την τσάντα κουράζομαι πολύ να τον ανεβώ . Το καλοκαίρι είναι καλύτερα .

 

                         ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΔΡΟΜΟΥ

Ο δρόμος πήρε το όνομά του από τους Εύζωνες που είναι επίλεκτοι στρατιώτες του ελληνικού στρατού. Είναι γνωστοί ως τσολιάδες, μετά τον αναγραμματισμό που σημειώθηκε στο όνομα "στολιάδες" από τη "στολή" που καθιερώθηκε επίσημα από τον Βασιλιά Όθωνα της Ελλάδας που φορούσε και ο ίδιος σε επίσημες εμφανίσεις. Μέσα από την ιστορική δράση των ευζωνικών ταγμάτων, οι εύζωνες έχουν αναχθεί σε σύμβολα γενναιότητας για τον ελληνικό λαόΙδιαίτερα ξεχωριστή θέση στην ιστορία των ευζωνικών ταγμάτων κατέχει το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων, κυρίως λόγω της δράσης του κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Πέρα από την αποτελεσματικότητα του κατά τη διάρκεια των πρώτων στρατιωτικών επιχειρήσεων, το Σύνταγμα αυτό απέκτησε φήμη για τη δράση του μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου και την αποσύνθεση του ελληνικού στρατού, τον Αύγουστο του 1922

                                                             Άμυ

 

 

               ΟΔΟΣ   << ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ >>

 

H οδός Χρυσοστόμου Σμύρνης είναι ένας δρόμος κατηφορικός που οδηγεί στην παραλία του χωριού .

Παλιά δεν υπήρχαν καθόλου σπίτια στο δρόμο αυτό . Μόνο ένα σπίτι στο λόφο αριστερά καθώς κατεβαίνουμε του Κ. Πετρίδη .Δεξιά και αριστερά του δρόμου έβλεπες μόνο θάμνους .

Αργότερα χτίστηκαν κάποια σπίτια που στα περισσότερα, στο ισόγειο τους υπάρχουν μαγαζιά . Επί της Χρυσοστόμου Σμύρνης λειτουργούσε μέχρι πριν λίγα χρόνια ένα θερινό σινεμά ? αναψυκτήριο .

 

                 ΟΝΟΜΑΣΙΑ   ΔΡΟΜΟΥ

Η οδός Χρυσοστόμου Σμύρνης πήρε το όνομά της από έναν ιερέα, τον οποίο έλεγαν , Χρυσόστομο Καλαφάτη και ήταν  ο τελευταίος μητροπολίτης της Σμύρνης. Ο Χρυσόστομος έγινε μητροπολίτης σε πολλά μέρη , όπως, Δράμα και Σμύρνη. Στη Δράμα αντιμετώπισε κάποιες δυσκολίες , αλλά παρόλα αυτά έχτισε ένα μεγαλοπρεπή ναό, μέγαρο Μητροπόλεως ,σχολές αρρένων και θηλέων ,νοσοκομείο και γυμναστήριο ,ίδρυσε φιλανθρωπικά καταστήματα , ορφανοτροφεία , γηροκομεία και άλλα  κοινωφελή καθιδρύματα. Η τούρκικη διοίκηση  ανησύχησε με τις δράσεις του και έκανε αναφορά στην Κωνσταντινούπολη. Το 1907 έγινε η ανάκλησή του από τη Μητρόπολη. Μετά από την  ανακήρυξη του Συντάγματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , επανήλθε , αλλά η άφιξη του   προκάλεσε  διασάλευση της  τάξης και  κατάφεραν και την δεύτερη απομάκρυνση του. Το 1910 ο Χρυσόστομος μετετέθη στη Σμύρνη, ως Μητροπολίτης Σμύρνης. Στη θέση αυτή παρέμεινε όλη τη  δύσκολη περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων , της Μικρασιατικής εκστρατείας και της Μικρασιατικής καταστροφής , μη δεχόμενος να αποχωρήσει από την πόλη και να εγκαταλείψει το ποίμνιό του , όταν κατέρρεε το μέτωπο. Συνελήφθη από τους Τούρκους και βρήκε μαρτυρικό θάνατο στις 27  Αυγούστου 1922.

                                                                             Φανή

Η ΟΔΟΣ ΜΠΙΖΑΝΙΟΥ

 

 

H οδός Μπιζανίου βρίσκεται στα Β.Α. του χωριού ,στην περιοχή της <<Χωράφας >>.

O δρόμος αυτός είναι γεμάτος με πολυκατοικίες και μικρά σπίτια. Κάθε σπίτι έχει την αυλή του με πολλά φυτά .Έχει όμως πολλές λακκούβες και αυτό είναι κακό .Θα ήθελα πολύ να τον διορθώσουν . Το καλοκαίρι έχει πολλή κίνηση και μια ζωντάνια που μαγεύει τους περαστικούς .Τα παιδιά τρέχουν , γελούν και παίζουν . Κάθε μέρα περπατώ αυτόν τον δρόμο ,ενώ πηγαίνω στο σχολείο και όταν επιστρέφω . Χαίρομαι που ζω σ΄αυτή τη γειτονιά και νομίζω πως είναι από τις ομορφότερες του χωριού μου που το αγαπάω πάρα πολύ .

 

Μαρία

 

 

 

ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΟΔΟΥ

Το όνομα της η οδός το πήρε από το Μπιζάνι που είναι ένα μικρό βουνό , το οποίο βρίσκεται νότια των Ιωαννίνων. Κατά τον Α' Βαλκανικό πόλεμο το βουνό αυτό έπαιξε σπουδαίο ρόλο, γιατί με τις οχυρώσεις που έκαναν εκεί οι Τούρκοι κάλυψαν τα Ιωάννινα από τις επιθέσεις του ελληνικού στρατού. Οι Έλληνες κατά τα τέλη του φθινοπώρου του 1912 προσπάθησαν να το καταλάβουν, αλλά απέτυχαν. Τον επόμενο χρόνο κατάφεραν μετά από σκληρούς αγώνες να καταλάβουν το Μπιζάνι και στη συνέχεια κυρίεψαν με ευκολία και τα Ιωάννινα. 

 

Συνέντευξη από την κ. Στυλιανού Παναγιώτα

 

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πώς ήταν τότε η γειτονιά ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Υπήρχαν πεύκα γύρω-γύρω προτού γίνουν τα σπίτια και κάτι κλαδιά (σκίνοι) . Προτού κατέβουν οι κάτοικοι του Παρθενώνα , υπήρχαν μόνο 2 σπίτια . Μαζεύαμε σαλιαγκούς και μαγειρεύαμε . Δρόμοι , τότε , δεν υπήρχαν , μόνο μονοπάτια . Μέσα απ? αυτά , πηγαίναμε σ? ένα μαγαζί και ψωνίζαμε και γυρνούσαμε πάλι πίσω στο σπίτι . Άλλες φορές , πηγαίναμε κάτω από πεύκα στρώνοντας ένα σεντόνι και κάναμε διάφορες δουλειές ? κεντούσαμε , πλέκαμε κατσούλες . Πηγαίναμε επίσης στο Μενούχο (Παράδεισος) . Εκεί είναι χτισμένο ένα εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Θεόδωρο . Πηγαίναμε εμείς και οι κάτοικοι του Παρθενώνα τη Σαρακοστή εκεί με τα πόδια ή με ένα γαϊδούρι , βγάζαμε πεταλίδες και γλεντούσαμε με όργανα . Είχε ένα πηγάδι στον Παράδεισο και παίρναμε νερό από ?κει . Επειδή είχε πέσει ένα παιδάκι μέσα , το κατάργησαν το πηγάδι . Μετά , έβαλαν βρύσες , έφτιαξαν δρόμους με μηχανήματα και στη συνέχεια έριξαν αμμοχάλικο και άσφαλτο .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πώς ήταν τότε τα σπίτια ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Τα σπίτια του εποικισμού , τα είχανε οι γονείς μας από το 1922 . Ήταν μικρά με κεραμίδια , τσιμέντα και μέσα σ? αυτά υπήρχαν κάτι σίδερα αγκαθωτά και όχι όπως τα σημερινά σπίτια . Στις γειτονιές υπήρχε πολλή ησυχία . Έδωσαν πολλά οικόπεδα και σπίτια στους Παρθενιώτες .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Εσείς μεγαλώσατε σ? αυτό εδώ το σπίτι ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι , μεγάλωσα με τους γονείς μου στο προσφυγικό μας σπίτι , στο Γαλεντζάδικο στην οδό Κυριακίδου. Οι γονείς μου , ήταν πολύ καλοί , άνθρωποι της εκκλησίας και μας μεγάλωσαν σωστά . Μετά , εγώ παντρεύτηκα και έμεινα 4 χρόνια εκεί . Ρεύμα , δεν υπήρχε . Στα σπίτια αυτά , υπήρχαν κάποια ντουλάπια τα οποία τα κρεμούσαμε και βάζαμε τα πράγματά μας . Δεν υπήρχε πολυτέλεια . Πιστεύω , πως καλύτερα ήταν τότε !!!

Το σπίτι εκείνο , το κληρονόμησα από τους γονείς μου και εκεί μεγάλωσα το γιο μου ως τα τέσσερά του . Για να φτιαχτεί το σπίτι αυτό που ζούμε , ο άντρας μου , εργάστηκε με τυραννία . Υπήρχε φτώχια εκείνα τα χρόνια . Αλλά για να μην αφήσουμε τους γονείς μας μόνους , τους πήραμε εμείς να τους φροντίσουμε .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πώς ήταν οι σχέσεις των ανθρώπων ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν καλές . Ερχόντουσαν γείτονες στα σπίτια μας , έκαναν παρέες , ντυνόντουσαν καρναβάλια , διασκεδάζαμε και βγαίναμε έξω την Καθαρή Δευτέρα .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πιστεύετε ότι έχει αλλάξει η γειτονιά από τότε ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει αν και έχουν πεθάνει πάρα πολλοί γέροντες . Ζω λίγο πιο ψηλά απ? το παλιό μας σπίτι και επικοινωνώ περισσότερο με τους Παρθενιώτες . Οι άνθρωποι αυτοί είναι καλοί , ζεστοί και φιλόξενοι .

ΕΡΩΤΗΣΗ : 1) Υπήρχαν σπίτια δίπλα στο δρόμο ;

2) Πώς έχτιζαν τα πρώτα σπίτια ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : 1) Ναι , υπήρχαν λίγα . Όταν έγιναν οι δρόμοι, άρχισαν οι άνθρωποι να κατεβαίνουν απ? τον Παρθενώνα , με αποτέλεσμα να αυξηθούν στην οδό Μπιζανίου . 2) Τα σπίτια τα ?χτιζαν με τσιμέντο , τούβλα , αμμοχάλικα . Δεν υπήρχαν σκεπές .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπήρχαν μαγαζιά; Ποια;

Απάντηση : Υπήρχε ένα μαγαζί που το είχε μια χήρα κυρία που την έλεγαν Άννα Ροδίου . Ένα άλλο , που το είχε ο κ. Μαρτζιβάνος Ιωάννης , ο οποίος ήρθε αργότερα από τον Παρθενώνα .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πώς ήταν ο δρόμος παλιά ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ο δρόμος ήταν στενός . Μετά από λίγα χρόνια , άρχισε να φαρδαίνει . Εμείς βρισκόμαστε επάνω σε τρεις δρόμους (οδός Κυριακίδου , οδός Κοραή-προς Παρθενώνα- , οδός Πλάτωνος-προς Παράδεισο- κ.α.)?

ΕΡΩΤΗΣΗ : Τι κάνατε στο δρόμο ; Παίζατε ; Ποια παιχνίδια ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Στο δρόμο δούλευαν καθημερινά πολλοί άνθρωποι τότε .

   Ακόμα και μεγάλες που ήμασταν παίζαμε . Είχε κάτι μπάλες και παίζαμε ένα παιχνίδι πάνω στο δρόμο με κοντάρια , παίζαμε με πετραδάκια τους τσαμάδες.

   Άλλα παιχνίδια που παίζαμε , ήταν το εννιάπετρο και η μπάλα . Όταν ήμασταν πιο μικροί , παίζαμε σπιτάκια . Άλλος έφερνε τραχανά , άλλος λάδι , την κατσαρολίτσα κάναμε φαγητό , το βάζαμε σε μια σουπιέρα και τρώγαμε με τις κουτάλες .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Αντάμωναν οι μεγάλοι στο δρόμο ; Τι έκαναν ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Αντάμωναν. Συζητούσαν για την παλιά τους πατρίδα και αυτά που περνούσαν με τις οικογένειές τους . Πιο πολύ , αντάμωναν τότε !!! Τα βράδια αντάμωναν και έπλεκαν , κεντούσαν στα λεγόμενα νυχτέρια . Κάποιοι τα κάνουν και τώρα .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποιες ήταν οι ασχολίες των ανδρών ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Πήγαιναν , τα καλλιεργούσαν . Κάποιοι δούλευαν στο Πόρτο Καρράς και στις γιορτές κι αργίες , πήγαιναν να μαζέψουν τις ελιές . Άλλοι είχαν σιτάρια .

Άλλο ένα επάγγελμα ήταν και είναι αυτό των αλιέων . Ακόμη και παιδιά νέα παίρνουν μια πετονιά και πιάνουν ψάρια αρκετά . Η αλιεία είναι μια μεγάλη απασχόληση .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Θα θέλατε να ερχόντουσαν τα παιδικά σας χρόνια πίσω ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Πάρα πολύ . Κάθε στιγμή , τα φέρνω μπροστά μου . Σκέφτομαι να ?ταν όπως παλιά ?ωραία- . Οι άνθρωποι , δεν είχανε πονηρία και ψευτιά μέσα τους . Τώρα είναι αλλιώς . Πιο καλά περνάμε τώρα . Όμως εκείνα , ήταν αγνά , γνήσια , ωραία χρόνια !!!

ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπήρχαν δέντρα στις αυλές ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Υπήρχαν πολλά . Μουριές , φλαμουριές , λεμονιές , αμυγδαλιές , πορτοκαλιές κ.α. . Επίσης υπήρχαν ελάχιστα λουλούδια και άφθονη πρασινάδα . Στην αυλή του παλιού μας σπιτιού , υπήρχαν τρεις ελιές και μια πορτοκαλιά . Τώρα , δεν υπάρχουν πολλά . Μόνο λουλούδια .

Στην αυλή του σπιτιού της αδερφής μου κ. Πελαγίας Κοκoνάκη , υπάρχουν τα εξής δέντρα : πορτοκαλιά , καϊσιά , κορομηλιά , λεμονιά και πολλά άνθη .

Στο Γαλεντζάδικο , φορούσαν πολλές γαλέντζες . Έκοβαν ένα ξύλο και είχε μια κορδέλα ο κ. Γιώργος Μηνάς , έβαζαν ένα λουρί , τα φορούσαν και περπατούσαν .

   Υπήρχε μια όμορφη βρύση που έπαιρναν νερό και συνήθως μάλωναν οι γυναίκες για το ποια θα πάρει πρώτη νερό . Τώρα γέμισαν οι αυλές και τα σπίτι μας βρύσες .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπήρχαν ξυλόφουρνοι ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Πως δεν υπήρχαν ! Εμείς είχαμε φούρνο στην αυλή μας και ζυμώναμε . Φτιάχναμε χωριάτικο ψωμί . Είχαμε πινακωτή , είχαμε ένα ωραίο ξύλινο φτυάρι που βάζαμε το ψωμί μες στο φούρνο και το πανί της πινακωτής ήταν άσπρο με δαντελίτσα . Αφήναμε το ψωμί 1 με 1,5 ώρα στο φούρνο και μετά το βγάζαμε .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μαζευόταν κόσμος στην αυλή σας ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Πολύς κόσμος . Όσοι δεν είχανε φούρνο , μας το ?διναν το κατσίκι να το ψήσουμε εμείς . Γινόταν γλέντι !!! Βγάζαμε το κατσίκι απ? το φούρνο και τους κερνούσαμε . Αγνά χρόνια ! Με τα γέλια και τα καλαμπούρια μας .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Από τι ήταν φτιαγμένοι οι φούρνοι ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι φούρνοι , ήταν φτιαγμένοι από τούβλα και έφερναν κοκκινόχωμα από χωράφια στο βουνό . Τα χτυπούσαν κομμάτια , τα έβαζαν και τα χτίζανε . Δεν είχαν τσιμέντο . Όταν φτιάξαμε το φούρνο , ο πατέρας μου , μού έλεγε ??Άντε σήκω κορίτσι μ? να πάμε να φέρουμε κλαδιά να κάψουμε στο φούρνο για να ψήσουμε το ψωμί ή το κατσίκι?? . Ό,τι έφερναν απ? έξω , όπως το μαρούλι , ήταν καθαρά . Δεν έβαζαν λιπάσματα .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ήταν δύσκολα τότε ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ήταν . Καταρχήν , δεν υπήρχαν αρκετές δουλειές , εκτός από την αλιεία , άλλοι κουβαλούσαν ξύλα από το βουνό και αργότερα πολύς κόσμος εργάζονταν στο Πόρτο Καρράς .

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πώς ζεσταινόντουσαν οι άνθρωποι ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Με τα τζάκια (όχι πολυτελή) που ?φτιαχναν οι γονείς μας και ξυλόσομπες με μαντέμι . Το πετρέλαιο , τότε , ήταν ακριβό . Αγοράζαμε μόνο για βάλουμε στις λάμπες . Εγώ πήγαινα στο ταπητουργείο κι εκεί δασκάλες μας μάθαιναν να φτιάχνουμε χαλιά . Αφού μάθαμε , συνεχίσαμε μόνες . Όταν ερχόταν μια γυναίκα να προμηθευτεί χαλιά από ?δω , εμείς πληρωνόμασταν .      

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ κ. Τούλα

            Η   γειτονιά   της Χωράφας

 

H γειτονιά της Χωράφας συνορεύει με τις γειτονιές <<Λιμανάκι>> με την <<Οδό Χρυσοστόμου Σμύρνης>> και την την οδό <<Ιωαννη Καρρά >>, με τη γειτονιά <<Κούκος >>με την οδό <<Πλάτωνος >>και με τη γειτονιά <<Γαλεντζάδικο >> με την οδό Αγίου Δημητρίου .Στα βορειοδυτικά είναι η οδός Ακροπόλεως .

 

 

Γύρω στα 1960 και πριν από το ΄60 , στην περιοχή της Χωράφας δεν υπήρχε τίποτα . Υπήρχε μόνο ένα σπίτι στον κεντρικό δρόμο του χωριού , που κατηφορίζει .Ήταν το σπίτι ενός κατοίκου του Παρθενώνα που είχε χτίσει λίγα χρόνια πριν . Η υπόλοιπη περιοχή είχε χαμηλή βλάστηση , θάμνους ( πουρνάρια, θυμάρια , σχήνια ) και κάποια ψηλά πεύκα .Αυτά είχαν κοπεί από το κράτος σαν οικόπεδα αρχικά για να ρθουν οι πρόσφυγες .Δεν κατοικήθηκαν όμως αυτά τα οικόπεδα και έμειναν.

Σε μια έκταση από την είσοδο του χωριού μέχρι και την παιδική χαρά υπήρχε ένα μεγάλο αλώνι . Κατέβαζαν οι Παρθενιώτες με τα ζώα τα σιτάρια τους ,τα κριθάρια τους και ότι άλλο καλλιεργούσαν και ερχόταν η μηχανή ?πατόζα την έλεγαν τότε ? και τα αλώνιζαν .Πιθανόν η γειτονιά να πήρε την ονομασία <<ΧΩΡΑΦΑ>> από κει .Ήταν ένα ίσιωμα , που αλλού ανηφόριζε και αλλού κατηφόριζε .

Γύρω στα 1965 δόθηκαν τα οικόπεδα στους Παρθενιώτες .Τους είπαν ότι μέσω Αγροτικής τραπέζης θα τα πάρουνε , θα πληρώσουν ένα μικρό ποσό και αν θέλουν μπορούν να κατέβουν από τον Παρθενώνα και να μείνουν στην περιοχή .Το ποσό αυτό αντιστοιχούσε στο ποσό των 50.000 δρχ που θα το αποπλήρωναν σταδιακά .

Τότε ήταν η εποχή που άρχισε να χτίζεται η περιοχή << Χωράφα >> , το ύψωμα

<< Κούκος >>και πιο πέρα τα << Τουριστικά >> .Μέχρι τότε δεν υπήρχαν σπίτια . Η μετοίκηση των Παρθενιωτών ολοκληρώθηκε το 1972 . Το 1971 κατέβηκε και ο τελευταίος κάτοικος από τον Παρθενώνα και σταμάτησε να λειτουργεί το σχολείο και η εκκλησία. Το 1972 είχαν χτιστεί όλα τα σπίτια , άλλα ολοκληρωμένα , άλλα με ένα δωμάτιο ίσα-ίσα να χωράει η οικογένεια.Στο χτίσιμο των σπιτιών βοηθούσαν όλοι ( σκάβοντας τα θεμέλια ?βόθρους με τα χέρια).Στα θεμέλια για καλοτυχία και καλά τελειώματα έκαναν αγιασμό με τον ιερέα και τοποθετούσαν μπουκαλάκι με αγιασμένο νερό στα πέλματα του σπιτιού .Ακόμα έσφαζαν και ένα κόκορα που έπαιρναν τα μαστόρια .

Κάποιοι αδυνατώντας να ολοκληρώσουν τα σπίτια τους ξενιτεύτηκαν στη Γερμανία ?Αυστραλία για να βελτιώσουν τα οικονομικά τους .

Τότε ήταν και η εποχή που άρχισαν να γίνονται τα έργα στο Πόρτο Καράς , που άρχισε η διάνοιξη του λιμανιού , που άρχισαν να απαλλοτριώνονται τα χωράφια .Ο κύριος λόγος που έγινε η μετεγκατάσταση των Παρθενιωτών ήταν το σίγουρο μεροκάματο .Τα προηγούμενα χρόνια στον Παρθενώνα τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα .Οι κάτοικοι για να βρίσκουν μεροκάματο , ξενιτεύονταν, πήγαιναν στο Άγιο ?Ορος , στα Μουδανιά για το θέρο , στη Βέροια για το μάζεμα του βαμβακιού , στη Δράμα για ξύλευση ,οπουδήποτε για να βρούνε λίγα μεροκάματα.Η μεταγκατάσταση τώρα στο Ν.Μαρμαρά τους πρόσφερε το σίγουρο μεροκάματο . Σιγά σιγά καθώς περνούσαν τα χρόνια, άφησαν την κτηνοτροφία και τις άλλες ασχολίες διατήρησαν όμως την ελαιοκομία και ελάχιστοι την μελισσοκομία και ασχολήθηκαν με τον τουρισμό .

Όσοι έχτισαν τα σπίτια τους στην οδό Αριστοτέλους ,στον ίδιο χώρο , στον κάτω όροφο έφτιαξαν και τα μαγαζιά τους .Και στα χρόνια που ακολούθησαν , χτίστηκαν αρκετά μαγαζιά με αποτέλεσμα η οδός Αριστοτέλους να γίνει ένας εμπορικός δρόμος παρόλο που δεν ήταν κεντρικός του χωριού .Το κτίριο ιδιοκτησίας Τηλέμαχου Μαλλίνη ,πριν γίνει σπίτι ήταν μαγαζί .Γύρω στα 1960 στήθηκε μια τεράστια ξύλινη παράγκα και σ΄αυτήν δημιουργήθηκε ένα ξυλουργείο .Μια οικογένεια από τη Νικήτη ?που ήταν ξυλουργοί , εκμεταλλεύτηκε το γεγονός της μετοίκησης των Παρθενιωτών και ότι υπάρχει οικοδομική δραστηριότητα έφτιαξαν στη θέση αυτή το ξυλουργείο και άρχισαν να φτιάχνουν κουφώματα για τα σπίτια .

Το 1967 για να ανηφορίσεις το δρόμο από Φαρμακείο της κ. Τζίμου και να φτάσεις στη Χωράφα , υπήρχε ένα στενό μονοπάτι που ήταν γεμάτο κλαδιά που γρατσουνούσαν τα πόδια σου .Το ξυλουργείο κράτησε για δέκα χρόνια. Μετά ο ιδιοκτήτης άρχισε να χτίζει το σπίτι από πάνω και να φτιάχνει από κάτω μαγαζιά.Για πολλά χρόνια λειτουργούσε εκεί ένα σούπερ μάρκετ και δίπλα χτίστηκε το πρώτο κρεοπωλείο της περιοχής . Άλλαξαν χρήσεις πολλές τα μαγαζιά .Πιο πέρα υπήρχε ένα μαγαζί που πουλούσε κλωστές και κεντήματα .Στην περιοχή αυτή υπήρχε παλιότερα και το κτίριο του Ο.Τ.Ε.

Ακόμα υπήρχε κι ένα καφενείο . Είχε πολλή ζωή η οδός Αριστοτέλους .Στο δρόμο που είναι πίσω από την Αριστοτέλους , στην οδό Μ.Αλεξάνδρου, υπήρχαν κι εκεί μαγαζιά . Συγκεκριμένα ήταν ένα παντοπωλείο που πουλούσε απ΄όλα. Μπορούσες να βρεις είδη τροφίμων , καθαριότητας αλλά και είδη δώρων για τους γάμους.Ό,τι χρειαζόταν ένα νοικοκυριό θα το έβρισκες εκεί μέσα .Μαγαζιά πολλά υπήρχαν και στο πρώτο τμήμα της οδού Ακροπόλεως. Όσοι έφτιαχναν σπίτι στο ισόγειο έστηναν ένα μαγαζί Ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα της περιοχής.

 

Από τα πρώτα κτίρια της γειτονιάς ήταν ένα μεγάλο σιδηρουργείο , εκεί που τώρα είναι το μανάβικο του κ. Η. Μαλλίνη . Είχε έρθει μια οικογένεια από τη Μεγάλη Παναγία , η οικογένεια Ταραζά , που έφτιαχνε κάγκελα και σιδερένιες πόρτες και για πάρα πολλά χρόνια λειτούργησε σαν σιδηρουργείο .

Άλλα σπίτια που χτίστηκαν πρώτα ήταν του κ.Τζόλα , το σπίτι του κ.Κουρμπέτη , το σπίτι το γωνιακό απέναντι από την παιδική του κ. Γκοντίνου. Με λίγους μήνες διαφορά χτίστηκαν και τα άλλα σπίτια .

          Πριν από λίγα χρόνια λειτουργούσε στην περιοχή το επιπλοποιείο του κ. Περπερή ,δίπλα στης Αργυρούλας της Τσάμη υπήρχε μαγαζί με είδη προικός και είδη ραφείου και στο σπίτι του Γκοντίνου υπήρχε και εκεί μαγαζί. Εκτός από αυτά τα καταστήματα λειτουργούσε και ένα κουρείο και ένα τουριστικό γραφείο για ενοικιάσεις δωματίων ( Μέλτση) .

Στον κεντρικό δρόμο << Ακροπόλεως >> υπήρχαν κρεοπωλεία , μανάβικα και ταβέρνες ( του κ. Τ.Μαλλίνη , του κ. Γκίκα και του κ. Δελησάββα). Κοντά στο περίπτερο και στο καφενείο του Δραβαλιάρη υπήρχε ένα μικρό εκκλησάκι και από κει ξεκινούσε ένα μονοπάτι που έβγαζε στον Παρθενώνα .

Στα πρώτα καφενεία ( Δημ. Πολύχρου , Ντραβαλιάρη , Χριστούδα 0 έκαναν γλέντια γάμου με ορχήστρα και γιόρταζαν τα τοπικά πανηγύρια).

Στην περιοχή της Χωράφας λειτούργησαν την περίοδο 1970-2000 και δυο κουρεία ( Δ.Καλαιτζή ?Πράτσα ), δυο μανάβικα , δυο κρεοπωλεία , πέντε παντοπωλεία , ένα οδοντιατρείο , ένα συνεργείο αυτοκινήτων ( Λαμπρινός), ένα μαγαζί με φωτιστικά και ηλεκτρολογικό υλικό , ένα σιδηρουργείο και ένα περίπτερο

Στην οδό που κατεβαίνει προς τη θάλασσα << Χρυσοστόμου Σμύρνης >> υπήρχε και ένας κινηματογράφος ?αναψυκτήριο .

Θα πρέπει να αναφέρουμε και το τρίγωνο της Παιδικής χαράς , όπου έπαιζαν τα παιδιά από τότε που άρχισε να κατοικείται η περιοχή .Για πολλά χρόνια εκεί η γειτονιά άναβε και τις φωτιές του Κλήδονα .

Στους δρόμους έπαιζαν τα ίδια παιχνίδια που έπαιζαν και στον Παρθενώνα. Σιγά σιγά όμως τα παραδοσιακά παιχνίδια που συνοδεύονταν από τραγούδια ( το γεράκι , ??) , αλλά και τα παιχνίδια , που έπαιζαν μέσα στα σπίτια τους ( σχήματα στους τοίχους , αινίγματα ?) άρχισαν και σβήνονταν.

Τα σπίτια ήταν απλά με εξωτερικές σκάλες .Έφτιαξαν κήπους και φύτεψαν λεμονιές , πορτοκαλιές , μερικές κορομηλιές και αχλαδιές .Έβαζαν και πολλά λουλούδια που τα φύτευαν στους τενεκέδες .Εκείνο όμως που δεν έλειπε από κανένα κήπο ήταν ένας μικρός μπαξές .Εσωτερικά δεν υπήρχε καμιά ιδιαίτερη διαρρύθμιση . Ανάλογα με τις ανάγκες της οικογένειας και τον αριθμό των ατόμων , έφτιαχναν και τους χώρους .Συνήθως είχαν δύο δωμάτια και μια κουζίνα. Τις περισσότερες ώρες η οικογένεια τις περνούσε μέσα στην κουζίνα ,γιατί εκεί ήταν και η θέρμανση . Ζεσταίνονταν με ξυλόσομπες , αργότερα με το πετρέλαιο και πολύ αργότερα με τα καλοριφέρ .Δόθηκαν αρκετά οικόπεδα και μπόρεσαν οι οικογένειες να μείνουν μόνες τους .Πάνω στον Παρθενώνα σε ένα σπίτι έμειναν οι γονείς , παντρεύονταν τα παιδιά έφτιαχναν τις δικές τους οικογένειες έμεναν και αυτοί στο ίδιο σπίτι , στο ίδιο δωμάτιο . Όταν κατέβηκαν στο Μαρμαρά το κάθε ζευγάρι έφτιαχνε το δικό του σπίτι .Είχαν και πολλές ανέσεις. Είχαν το ηλεκτρικό ρεύμα , το νερό στα σπίτια τους . Η ζωή τους έγινε καλύτερη.

 

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ κ. Στέλα

 

Η οδός  Αριστοτέλους πήρε το όνομά της από τον αρχαίο φιλόσοφο  Αριστοτέλη. Ο Αριστοτέλης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε το 384 στα  Αρχαία Στάγειρα της Χαλκιδικής. Ο πατέρας του ήταν γιατρός του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Γ'. Η μητέρα του ονομαζόταν Φαιστίς και πίστευαν ότι η καταγωγή της ήταν θεϊκή. Μαζί με τον δάσκαλό του  Πλάτωνα αποτελεί σημαντική  μορφή της φιλοσοφικής σκέψης του αρχαίου κόσμου , και η διδασκαλία του διαπερνούσε βαθύτατα τη δυτική φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη μέχρι και την Επιστημονική Επανάσταση του 17ου αιώνα. Υπήρξε φυσιοδίφης, φιλόσοφος, δημιουργός της λογικής και ο σημαντικότερος  από τους διαλεκτικούς της αρχαιότητας.

 

Η οδός Μ.Αλεξάνδρου πήρε από τον Μέγα Αλέξανδο. Ο Μέγας Αλέξανδρος  ήταν ο σ τρατηγός των Αυτοκρατόρων  της Πανελλήνιας Συμμαχία κατά την Περσική  αυτοκρατόρων , επίσης ήταν διάδοχος των Φαραώ της Αιγύπτου , ήταν Κύριος της Ασίας και της βορειοδυτικής  Ινδίας. Οι κατακτήσεις του οποίου αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο  των διαδόχων του. Οι Αλεξανδρινοί χρόνοι αποτελούν το τέλος της κλασσικής αρχαιότητας και την επαρχή της περιόδου της παγκόσμιας ιστορίας γνωστή ως Ελληνιστικής. Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες στρατηγός του έθνους , καταφέρνοντας σε ηλικία μόλις 33 ετών να κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου τον 4ο αιώνα π.Χ. Ο Μέγας Αλέξανδρος γεννήθηκε στην Πέλλα της Μακεδονίας το 356 π.Χ. Ο πατέρας του ήταν ο βασιλιάς Φίλιππος Β' ΄της Μακεδονίας και η μητέρα του ήταν η πριγκίπισσα Ολυμπιάδα της Ηπείρου. Πέθανε στη Βαβυλώνα , στο παλάτι του Ναβουχοδονόσορa Β' στις 10 Ιουλίου το 323π.Χ., σε ηλικία 30 χρονών και 11 μηνών.Ο Μέγας Αλέξανδρος  συνέχισε το έργο του πατέρα του  ως βασιλιάς της Μακεδονίας.

 

 

                                                                 Φανή

H ΟΔΟΣ   ΠΛΑΤΩΝΟΣ

 

Η οδός Πλάτωνος βρίσκεται βορειοανατολικά της περιοχής <<Χωράφα >>.

Είναι ένας φαρδύς ,κατηφορικός δρόμος Παραπλήσιοι οδοί είναι η Ακροπόλεως ,η Μ.Αλεξάνδρου , η Εμμανουήλ Παππά ,Αδαμαντίου Κοραή και Φιλίππου . Στο τέλος του δρόμου διακρίνουμε τα τελευταία σπίτια του χωριού πηγαίνοντας για τον Παράδεισο .Τα σπίτια είναι διώροφα ή τριώροφα με αυλές , παρτέρια μικρά και αναρριχώμενα λουλούδια .Τα παιδιά που ζουν στη γειτονιά δεν έχουν την άνεση να παίζουνε εκεί επαιδή στο δρόμο περνούν συνεχώς αυτοκίνητα , με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να πηγαίνουν σ΄άλλα στενά για παιχνίδι .

 

 

 

 

ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΔΡΟΜΟΥ

 

 

Ο δρόμος πήρε το όνομα του από τον Πλάτωνα . Ο Πλάτωνας ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος από την Αθήνα, ο γνωστότερος μαθητής του Σωκράτη και δάσκαλος του Αριστοτέλη. Επηρέασε την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και την παγκόσμια .

 

                           Δημήτρης

 

ΟΔΟΣ   ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ

 

Μένω σ΄ένα δρόμο υπέροχο που είναι κοντά στην παραλία <<Παράδεισος >>και ονομάζεται <<Ακροπόλεως >>

 

  Η οδός Ακροπόλεως βρίσκεται στην άκρη του χωριού μας.Ο δρόμος είναι κατηφορικός. Έχει ανεπτυγμένη βλάστηση. Τα λουλούδια που βλέπει κανείς είναι  τριαντάφυλλα , όλων των χρωμάτων και κόκκινες και ροζ μολόχες και παπαρούνες. Επίσης υπάρχουν άσπρες και βιολετή πασχαλιές , πεύκα και θάμνοι. Μια από τις  κυριότερες ομορφιές που έχει  είναι ότι η γειτονιά είναι  κοντά στη θάλασσα. Απέναντι από το σπίτι μου υπάρχου πεύκα και ένας γκρεμός.

Έχω ένα πολύ προσωπικό δέσιμο με αυτό το δρόμο , γιατί σε αυτό το δρόμο κάνω πολλές βόλτες . Μου αρέσει πολύ που είναι κοντά στη θάλασσα . Κάθε καλοκαίρι βγαίνω από το σπίτι μου και πάω μια μικρή βόλτα στο δρόμο και παίζω και με τα λουλούδια. 

 

               ΟΝΟΜΑΣΙΑ   ΔΡΟΜΟΥ

 

Η οδός λέγεται <<Ακροπόλεως >>.και ονομάστηκε έτσι ,επειδή βρίσκεται σε ύψωμα ,όπως και η Ακρόπολη.

 

 

Η λέξη Ακρόπολη προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων άκρος και πόλις .Η Ακρόπολη είναι ένας βραχώδης λόφος ύψους 156 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και 70 μ. περίπου από το επίπεδο της πόλης των Αθηνών. Η κορυφή του έχει σχήμα τραπεζοειδούς μήκους 300μ. και μέγιστου πλάτους 150μ. Ο λόφος είναι απρόσιτος απ΄όλες τις πλευρές εκτός από της δυτικής ,όπου και βρίσκεται η οχυρή είσοδος ,διακοσμημένη με τα λαμπρά Προπύλαια .Ο Περικλής είναι αυτός που σκέφτηκε να χτιστεί η Ακρόπολη.

 

 

 

Η οδός <<Ακροπόλεως >>βρίσκεται στην περιοχή <<Τουριστικά >> του Μαρμαρά .Η περιοχή αυτή πήρε το όνομά της από ένα μοτέλ που χτίστηκε εκεί πολύ παλιά πριν γίνει το χωριό τουριστικός προορισμός. Τώρα πια είναι ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο ,ενώ καινούρια ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια έχουν χτιστεί στην περιοχή .

 

Ο δρόμος που μένω οδηγεί στην πανέμορφη παραλία <<Παράδεισος>> και όλοι οι τουρίστες περνούν από αυτό το δρόμο το καλοκαίρι .

 

 

 

Πολλές φορές στέκονται και φωτογραφίζουν την παραλία και το ηλιοβασίλεμα .

 

 

 

 

Το χειμώνα γίνεται και πάλι ένας ήσυχος δρόμος ??????

 

                                                                  Θεοφανή

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΟΔΟΣ ΠΑΡΘΕΝΩΝΟΣ

 

Θα ήθελα να σας μιλήσω για τη γειτονιά μου , για το σπίτι μου ή μάλλον καλύτερα για το δρόμο του σπιτιού μου .Μένω στην οδό Παρθενώνος στα Τουριστικά .Μπορείτε να βρείτε την οδό πολύ εύκολα , γιατί βρίσκεται μπαίνοντας στο Μαρμαρά στη δεξιά πλευρά .Συγκεκριμένα ,αφού περάσετε τη μικρή πλατεία στην περιοχή της Χωράφας λίγο πιο κάτω είναι μια απότομη στροφή για να κατεβούμε προς το κέντρο του χωριού .Ο δικός μου δρόμος πάει δεξιά προς την ανηφόρα.

 

 

 

Την ονομασία του την πήρε , απ΄ό,τι έμαθα ρωτώντας τις γιαγιάδες στη γειτονιά , από τους κατοίκους του Παρθενώνα .

Το 1966και μετά μεγάλος αριθμός κατοίκων που κατέβηκε από τον Παρθενώνα ,εγκαταστάθηκε εκεί .

Ο δρόμος που υπήρχε τότε ξεκινούσε από κει και έφτανε μέχρι το μονοπάτι για το παλιό χωριό του Παρθενώνα στο βουνό .<<Τουριστικά >> ονομάστηκαν γιατί εκεί υπήρχε το πρώτο ξενοδοχείο για εκείνη την εποχή ιδιοκτησίας του κ. Καλογερέα που ονομαζόταν Τουριστικό .

 

Η οδός Παρθενώνος συνορεύει με τις οδούς Μιαούλη , Ακροπόλεως , Χρυσοστόμου Σμύρνης , Βότση , Τρικούπη , Σωκράτους και Παπαδιαμάντη .

 

Ο δρόμος μου είναι μακρύς ,στενός και αρκετά καθαρός , όμορφος και με πολλά λουλούδια στους κήπους των σπιτιών .Δυστυχώς όμως το καλοκαίρι υπάρχουν τόσα πολλά αυτοκίνητα και επειδή δεν υπάρχει parking παρκάρουν ακόμα και πάνω στα λιγοστά πεζοδρόμια που έχουμε .Έτσι ο δρόμος μας γίνεται στενός ,επικίνδυνος και δεν μένει ελεύθερο ούτε ένα μέτρο να παίξουμε .

Παρόλα αυτά μου αρέσει αυτό ο δρόμος .Μεγάλωσα εδώ και έμαθα το κάθε του στενό .Έτρεξα , έπαιξα και παίζω ακόμη ,γιατί μου αρέσει να βλέπω δίπλα μου ανθρώπους που με ξέρουνε από μικρό , με αγαπούν και με συγχωρούν ακόμα και σήμερα πολλές σκανταλιές μου .

Εδώ έχω φίλους και σ΄αυτό το δρόμο άλλωστε μεγάλωσε και έπαιξε και η μητέρα μου .Πιστεύω ότι και εκείνη έκανε πολλές αταξίες , άσχετα αν εμένα με φωνάζει ακόμα <<Ηλία ήσυχα , όμορφα εντάξει >>

Αγαπώ αυτό το δρόμο γιατί μου αρέσει να ανήκω κάπου , να είναι πραγματικά δικό μου ,γιατί ναι ??.. ,      <<ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΟΥ >>

 

                                                 Ηλίας

Μια κυρία θυμάται τα παλιά ??.

<< Στη γειτονιά αυτή , ζω από τις 16 Νοεμβρίου του 1965 . Το πρώτο σπίτι που χτίστηκε στα Τουριστικά ήταν το δικό μας . Παντού υπήρχαν ρουμάνια . Μετά , ανοίχτηκε ένα μονοπάτι «ο Καλογερέας» που είχε δύο μέτρα πλάτος και ένας μικρός δρόμος που ξεκινούσε από την μπάρα Παραδείσου και κατέληγε στο Λιμανάκι . Επιπλέον , υπήρχε ένα μονοπάτι που περνούσε από του Καμή και τελείωνε στο λιμάνι .

Δεξιά κι αριστερά απ? αυτό υπήρχαν πεύκα . Αργότερα οι άνθρωποι άνοιγαν μόνοι τους δρόμους κυρίως στο δρόμο που είναι το σπίτι του κ. Μένιου Αναγνωστούδη .Σπίτια που χτίστηκαν αργότερα ήταν του κ. Ιλαρίου Ιλάριου , του κ. Καμπουράκη , του κ. Αναγνωστούδη Κων/νου κ.άλ.

Τους δρόμους τους περιποιούμασταν σκουπίζοντάς τους . Φύτευαν δεντράκια και τα πότιζα εγώ , αλλά τα ζώα τα κατέστρεφαν . Τα περισσότερα σπίτια στη γειτονιά χτίστηκαν μεταξύ του 1967 και του 1970 .

Τα πρώτα χρόνια που εγκατασταθήκαμε εδώ , δεν υπήρχε νερό . Λίγα χρόνια αργότερα πηγαίναμε να πάρουμε νερό από το δασαρχείο , αλλά ο δασάρχης δεν μας επέτρεπε και αναγκαζόμασταν να πάρουμε νερό τα μεσάνυχτα δίχως να μας αντιληφθεί .

          Το χειμώνα παντού υπήρχαν λάσπες .  Το καλοκαίρι που ο δρόμος ήταν στεγνός , στα παιδιά άρεσε να παίζουν ένα παιχνίδι που λεγόταν κλέφτες . Έτρεχαν παντού και κρυβόντουσαν ανάμεσα στα δέντρα . Υπήρχε ένας γκρεμός μπροστά στο σπίτι του Καμή .   

Από τότε έχουν αλλάξει ένα σωρό πράγματα . Καταρχήν , οι σχέσεις μας με τις γειτόνισσες ήταν καλές . Τώρα , δεν υπάρχει το δέσιμο αυτό . Τώρα δε γνωρίζουμε ποιος μένει αντίκρυ μας .  >>

 

 

 

ΟΔΟΣ   ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ

 

Η οδός Σωκράτους βρίσκεται στα δυτικά του χωριού , στα <<Τουριστικά >> .Την περικλείουν οι δρόμοι <<Ακροπόλεως>> και <<Παρθενώνος >>.

 

Είναι ένας πλατύς δρόμος και σ΄αυτόν συναντιούνται τα παιδιά , παίζουν και συζητάνε . Είναι γεμάτος φυτά και λουλούδια .

Είναι μια όμορφη οδός , αλλά θα ήθελα να μένει περισσότερος κόσμος εδώ. Είναι αραιοκατοικημένη και το χειμώνα είναι λίγο άσχημα .

 

             ΟΝΟΜΑΣΙΑ   ΔΡΟΜΟΥ

 

Ο Σωκράτης έζησε στην Αθήνα , ήταν Έλληνας Αθηναίος φιλόσοφος και μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ελληνικού και παγκόσμιου πνεύματος και πολιτισμού . Ενδεικτικό της σημασίας του για την Αρχαία ελληνική φιλοσοφία είναι ότι όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι πριν από αυτόν ονομάστηκαν Προσωκρατικοί. Αναρίθμητοι είναι οι μελετητές που έχουν ασχοληθεί με τον Σωκράτη, στους αιώνες που ακολούθησαν το θάνατό του. Είχε έναν πολυάριθμο κύκλο πιστών φίλων, κυρίως νέων από αριστοκρατικές οικογένειες, απ' όλη την Ελλάδα. Ορισμένοι από αυτούς έγιναν γνωστοί ως ιδρυτές φιλοσοφικών σχολών διαφόρων κατευθύνσεων. Οι γνωστότεροι ήταν ο Πλάτωνας και ο Αντισθένης στην Αθήνα, ο Ευκλείδης στα Μέγαρα, ο Φαίδωνας στην Ηλεία και ο Αρίστιππος στην Κυρήνη.

Οι κυριότερες πηγές για τη ζωή του είναι κατ' αρχάς ο μαθητής του Πλάτων, ο ιστορικός Ξενοφών, ο φιλόσοφος Αριστοτέλης και ο συγγραφέας κωμωδιών Αριστοφάνης.

                                                                          Μάκης

 

                 ΟΔΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

 

 

                   Η οδός Παπαδιαμάντη είναι δρόμος στα δυτικά του χωριού , η αρχή της βρίσκεται κάτω χαμηλά στην Ακροπόλεως ( Ανεμόεσσα ) και μετά από μερικά μέτρα ένα τμήμα της κατευθύνεται αριστερά και ένα άλλο κεταβαίνιει κάτω δεξιά .και συναντά την οδό Χαριλαου Τρικούπη . Η βλάστηση είναι αρκετά ανεπτυγμένη.

 

 

 

 

 

Υπάρχουν και μονοκατοικίες , αλλά και πολυκατοικίες.Είναι μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά .

 

 

 

 

 

                    ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

 

Η ονομασία αυτής της οδού προέρχεται από τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 4 Μαρτίου 1851.Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες.

Ήταν γνωστός ως <<ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων>>.

Έγραψε κυρίως διηγήματα, τα οποία κατέχουν περιοπή θέση στη νεολληνική λογοτεχνία

                               Φανή

       << ΤΟ ΓΡΑΦΙΚΟ   ΛΙΜΑΝΑΚΙ >>

 

 

 

 

Στο Λιμανάκι ,δυτικά του χωριού , καταλήγουν οι δρόμοι Ν.Βότση , Μιαούλη και η λεωφόρος Ι.Καρρά .Είναι μια πολύ όμορφη γειτονιά δίπλα στη θάλασσα.

 

 

 

 

 

 

 

 

Το φυσικό λιμάνι της δίνει, χειμώνα καλοκαίρι, ιδιαίτερη ζωή . Εκεί αράζουν τα ψαροκάικα του χωριού ,αλλά και σκάφη τουριστικά και αναψυχής από άλλα μέρη .

 

Στην πρώτη σειρά ,κοντά στη θάλασσα , υπάρχουν όμορφες ψαροταβέρνες και σπίτια διώροφα και τριώροφα .Πιο μέσα συναντάς και κάποια σπιτάκια του εποικισμού που άλλα κατοικούνται και άλλα όχι .

 

 

Ο δρόμος δίπλα στη θάλασσα είναι πλακόστρωτος και χαίρεσαι να τον περπατάς. Γλάστρες και αναρριχώμενα φυτά του δίνουν άλλη ομορφιά.

 

 

 

Πολλοί τον διασχίζουν για πάνε στο Κοινοτικό κατάστημα , στο χώρο της λαϊκής ή στο λιμάνι που δένουν τα πλοία. Πολλοί είναι και εκείνοι που περνάνε από το δρόμο   για να πάνε να καθίσουν στα παγκάκια και να απολαύσουν τη θέα του χωριού που απλώνεται μπροστά τους .

 

 

 

Οι κυρίες Δεληθανάση Άννα και Κράντα Τούλα Θυμούνται ?..

 

 

Μετά το ΄22 που ήρθαν οι πρόσφυγες από το Μαρμαρά ,χτίστηκαν στη γειτονιά κάποια σπίτια πολύ απλά ,που το καθένα είχε το δικό του κήπο με δέντρα , λουλούδια για να εξυπηρετήσουν τις οικογένειες που μέχρι τότε ζούσαν σε αντίσκηνα .

 

 

Κάθε σπίτι είχε και δικά του ζώα , είχε μια κατσίκα , κότες , ένα γαιδουράκι .Ακόμα είχε το δικό του φούρνο , γιατί οι γυναίκες ζυμώνανε και φουρνίζανε . Σε μια αποθήκη είχαν τον αργαλειό τους και υφαίνανε. Αν δεν ήξερες να υφαίνεις δεν θα είχες και χαλί , τη λεγόμενη κουρελού . Για πλύνουν οι γυναίκες τα ρούχα , ανάβανε το καζάνι για να ζεσταθεί το νερό , βάζανε τη σκάφη κάτω και έπλεναν τα ρούχα .

Το ηλεκτρικό ήρθε το 1968 . Και νερό δεν είχαμε κάθε μέρα .Για τις πρώτες ανάγκες , για πλύσιμο , για μπάνιο , για να ποτίσουμε τα λουλούδια βγάζαμε νερό από τα πηγάδια .Υπήρχαν δυο βρύσες στη γειτονιά μας και πηγαίναμε κάθε πρωί με την στάμνα , με τον τενεκέ και με τη σειρά παίρναμε νερό .

Αυτά τα σπίτια τα κράτησε ο κόσμος και τα συντηρούσε , μεγάλωνε εκεί τα παιδιά του , μέχρι την εποχή του 1970 .Εκείνη την εποχή , άρχισαν να αλλάζουνε τα σπίτια και να παίρνουν σιγά σιγά τη σημερινή τους μορφή .

 

Οι δρόμοι ήταν χωματόδρομοι .Ο δρόμος ο κεντρικός στο <<Λιμανάκι >> δεν ήταν ούτε πιο στενός ούτε πιο φαρδύς . Μόνο που τώρα είναι στρωμένος με τσιμέντο .Όταν έβρεχε γέμιζε λάσπες . Η αυλή και αυτή μπροστά στο σπίτι γέμιζε και αυτή λάσπες και στα σπίτια μέσα βάζανε κουβάδες γιατί τα κεραμίδια στάζανε από πάνω . Με το νερό που μαζεύαμε από τη βροχή , το πρωί πλέναμε το πρόσωπό μας .

Οι πόρτες των σπιτιών ήταν πάντα ανοιχτές . Δε φοβόταν τότε καθόλου . Μάλιστα το καλοκαίρι κάποιοι έπαιρναν μια κουρελού και κοιμούνταν στην παραλία.

 

Στο λιμανάκι άραζαν πολλά καράβια . Εδώ αρχικά ήταν και το πολεμικό ναυτικό .Ακόμα έρχονταν ανεμότρατες , ψαροκάικα από το Βόλο από το Τρίκερι , εμπορικά , φορτηγά που κουβαλούσαν κορμούς δέντρων ,γιατί ξυλεύανε τα δάση και τα μετέφεραν στη Θεσσαλονίκη .Ήταν ένα φυσικό λιμάνι , που προστάτευε όλα τα σκάφη που έρχονταν στην περιοχή .

 

 

 

Υπήρχαν δυο απλές κατασκευές , δυο ξύλινες σκάλες (αποβάθρες) και εκεί βγάζανε τα ψάρια οι ανεμότρατες για να έρθουν αυτοκίνητα από τη Μηχανιώνα για να τα πάνε στην ψαραγορά της Θεσσαλονίκης .Καθώς περνούσαν τα χρόνια το λιμάνι άρχισε να αλλάζει μορφή . Ενώ στην αρχή έβλεπες μόνο βράχια και σχίνα και πεύκα μέχρι τη θάλασσα , άρχισαν όλα σιγά σιγά να αλλάζουν.Έγιναν προκυμαίες , έπεσε μπετόν να σκεπάζονται τα βράχια .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πάνω στο δρόμο ήταν δυο μαγαζιά ?ταβέρνες και ένα παντοπωλείο .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

<<Είχαμε ένα ταβερνάκι , ένα τσαρδάκι με φτέρη για να σκιάζει ,από κάτω κυκλοφορούσαν όλες οι κότες και τα κοκόρια της γειτονιάς ,παντού στο δρόμο υπήρχαν οι κουτσουλιές τους , ερχόταν η κατσίκα της γειτόνισσας και έτρωγε τα λουλούδια . Για να έχουμε μια παγωμένη γκαζόζα ,βάζαμε μέσα σε ένα καλάθι δυο γκαζόζες , δυο πορτοκαλάδες , δυο μπύρες και το κατεβάζαμε στο πηγάδι της γιαγιάς Αναστασίας .

Όταν ερχόταν ένας πελάτης και ήθελε κάτι παγωμένο, τρέχαμε στο πηγάδι της γειτόνισσας για βγάλουμε την κρύα γκαζόζα και να του τη δώσουμε .Μέσα στο πηγάδι κατεβάζαμε και τη στάμνα με το νερό για να είναι παγωμένο.

 

 

Τα παιδιά έπαιζαν κάθε μέρα .Όλη η γειτονιά βούιζε από τις φωνές τους. Δεν υπήρχαν τηλεοράσεις , δεν είχαν και πολλά να διαβάσουν και ήταν έτσι ήταν συνέχεια έξω .

 

 

 

Ακόμα το καλοκαίρι τ΄Αγιαννιού , τα κορίτσια μαζευόμασταν στη βρύση που βρίσκονταν στη γωνία , πηγαίναμε τα δαχτυλίδια , τραγουδούσαμε και οι μεγαλύτερες μας έλεγαν τι δουλειά θα κάνει ο άντρας που θα παντρευτούμε .>>

 

 

 

         ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ κ. Τούλα

 

<<Είχαμε ένα παντοπωλείο- μπακάλικο .Τότε δεν είχανε οι γυναίκες τσάντες για να κουβαλήσουν τα ψώνια τους . Έρχονταν στο μπακάλικο και αγόραζαν δυο δραχμές ρύζι , δυο δραχμές ζάχαρη , τα βάζαμε σε χαρτοσακούλες και μετά οι γυναίκες άνοιγαν τις ποδιές τους , τα έβαζαν μέσα και τα πήγαιναν στο σπίτι.

Τότε δεν υπήρχαν έτοιμα ραμμένα παντελόνια , πουκάμισα .Στο μπακάλικο είχαμε υφάσματα και αγόραζαν με τον πήχη ( μέτρο ) .Αυτοκίνητα τότε δεν υπήρχαν . Φορτώναμε το γαιδουράκι και πηγαίναμε στ΄αμπέλι . Μεταφορικά μέσα ακόμα ήταν και τα άλογα και τα μουλάρια . Τα άλογα τα είχαν οι πλούσιοι .>>

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ κ. Άννα

 

Μετά το 1970 τα σπίτια αλλάζουν χρώματα , μέχρι τότε όλα ήταν ίδια .

Οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν καλύτερες τότε γιατί όλοι είχαμε τις ίδιες ανάγκες.Όλοι θέλανε απλά να επιβιώνουνε . Δε ζητούσανε πολλά .Τότε οι σχέσεις ήταν πιο αληθινές . Ο ένας βοηθούσε τον άλλο, ο ένας έδινε στον άλλο υπήρχε αλληλεγγύη .Όταν μια γειτόνισσα άναβε το καζάνι για να πλύνει τα ρούχα μπορούσε κάποια άλλη να πάρει και εκείνη ζεστό νερό για να πλύνει και εκείνη. Ήταν τότε πιο ξέγνοιαστα , αλλά τώρα υπάρχουν πολλές ανέσεις που κάνουν τη ζωή πιο εύκολη .

                                   Μαριάνθη -Ελένη

 

ΟΔΟΣ ΜΙΑΟΥΛΗ

 

Η οδός Μιαούλη βρίσκεται στα δυτικά του Νέου Μαρμαρά Χαλκιδικής . Παραπλήσιοι είναι και η Ν. Βότση , Παρθενώνος , Χρυσοστόμου Σμύρνης και Ακροπόλεως .

Εκεί , έχουν διατηρηθεί οκτώ σπίτια του εποικισμού , εκ των οποίων άλλα είναι κατοικήσιμα και άλλα όχι .

Ο δρόμος αυτός είναι στενός , σαν μικρό μονοπάτι. Αυτός ο δρόμος έχει πολύ όμορφα και μοσχομυριστά λουλούδια , όπως τριαντάφυλλα, όλων των χρωμάτων , πολλές μολόχες και πολλά δέντρα.

 

 

 

 

Τα παιδιά μπορούν να περνούν πολλές ώρες παίζοντας στην παιδική χαρά . Στο Λιμανάκι , βρίσκονται μερικές ψαροταβέρνες και το Κοινοτικό Κατάστημα.

 

                         ΟΝΟΜΑΣΙΑ   ΔΡΟΜΟΥ

 

Ο Ανδρέας Μιαούλης ήταν Έλληνας καραβοκύρης, δηλαδή πλοιοκτήτης, ο οποίος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην επανάσταση του 1821, σαν διοικητής ναύαρχος του ελληνικού στόλου, αλλά και στην μετέπειτα πολιτική ζωή του τόπου Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τιμήθηκε πολλές φορές απο το Οθωνικό καθεστώς .

          Δημήτρης

 

                   ΟΔΟΣ   ΒΟΤΣΗ

 

Ο δρόμος που περνάει μπροστά από το σπίτι μου λέγεται οδός <<Βότση>> και βρίσκεται στη δυτική πλευρά του χωριού .

Είναι μια μεγάλη ευθεία ασφαλτοστρωμένη , κατηφορική που φτάνει μέχρι το φάρο στο λιμάνι .

Από μια μεριά έχει σπίτια και από την άλλη ένα μικρό δασάκι από πεύκα Κατά μήκος του δρόμου υπάρχουν θάμνοι , δάφνες , μερικές τριανταφυλλιές και άλλα λουλούδια .

Τα σπίτια είναι όλα καθαρά , νοικοκυρεμένα με ωραία μπαλκόνια γεμάτα λουλούδια .

Σ΄αυτό το δρόμο περπατάω καθημερινά , κάνω ποδήλατο και παίζω με τους φίλους μου .Αισθάνομαι υπεύθυνη για την καθαριότητα αυτού του δρόμου γιατί ζω εκεί και στεναχωριέμαι όταν βλέπω να πετάνε σκουπίδια και να ρίχνουν βρόμικα νερά κάποιοι άνθρωποι .

Πρέπει όλοι να φροντίζουμε το δρόμο που βρίσκεται μπροστά από το σπίτι μας γιατί είναι καθρέφτης του χαρακτήρα μας .

                                                      

                                                                                     Μαριάνθη

 

 

 

    

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΔΡΟΜΟΥ

 

Η οδός πήρε το όνομά της από τον Νικόλαο Βότση που ήταν ανώτερος αξιωματικός του ελληνικού πολεμικού ναυτικού που διετέλεσε ύπατος αρμοστής στη Κωνσταντινούπολη.

Στη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου πέτυχε κάτι που θεωρούνταν ακατόρθωτο. Με τις πρώτες ναυτικές συμπλοκές στις 18 Οκτωβρίου του 1912, κυβερνώντας το τορπιλοβόλο 11 εισήλθε στο οχυρωμένο λιμάνι της Θεσσαλονίκης χωρίς να γίνει αντιληπτός, όπου και εκτόξευσε τρεις τορπίλες κατά της τουρκικής ναυαρχίδας "Φετίχ Μπουλέντ" 3.000 τόνων, με αποτέλεσμα οι δύο τορπίλες να ευστοχήσουν το τουρκικό πολεμικό πλοίο, να βυθιστεί και ο Ν. Βότσης να αποχωρήσει χωρίς καμία απώλεια. Μετά από την επιτυχία του αυτή κυβέρνησε τα θωρηκτά Κιλκίς και Λήμνος και διετέλεσε Ύπατος Αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο 1921 - 1922. Προάχθηκε σε υποναύαρχο και αποστρατεύθηκε κατόπιν αιτήσεως του το 1922.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       ΟΔΟΣ   ΧΑΡΙΛΑΟΥ ΤΡΙΚΟΥΠΗ

 

 

Ο δρόμος Χαρίλαου Τρικούπη βρίσκεται στα δυτικά του χωριού στην περιοχή Τουριστικά . Στα αριστερά της Τρικούπη είναι οι δρόμοι Παπαδιαμάντη και Παρθενώνος .

Ο δρόμος είναι γωνιακός . Σ΄αυτόν έχουν χτιστεί πολλές καινούριες πολυκατοικίες .

 

 

 

 

 

Η γειτονιά έχει πολλά δέντρα και καθώς κατηφορίζουμε, πριν

φτάσουμε στη θάλασσα συναντούμε στα αριστερά μας την παιδική χαρά και στα δεξιά μας ένα μικρό δασάκι και το γήπεδο του μπάσκετ .

 

 

Το καλοκαίρι κατεβαίνω στη θάλασσα και κάνω μπάνιο .

Στο δρόμο αυτό διασκεδάζω πολύ , κάνοντας ποδήλατο .

 

 

Ο δρόμος προεκτείνεται προς τα βόρεια και συναντά την οδό

Παρθενώνος .

 

                                               Άλντα

 

 

 

 

 

           ΟΝΟΜΑΣΙΑ   ΔΡΟΜΟΥ

 

Το όνομα του ο δρόμος το πήρε από τον Χαρίλαο Τρικούπη που ήταν Έλληνας διπλωμάτης, πολιτικός και Πρωθυπουργός. Ο Τρικούπης κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας 19 χρόνια από το 1875 έως το 1894, παίρνοντας τη θέση του πρωθυπουργού επτά συνολικά φορές και κυβέρνησε τη χώρα για σχεδόν 10 χρόνια από τα 20 αυτής της περιόδου.

Στην τελευταία του κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στις οικονομικές υποχρεώσεις που είχε δημιουργήσει έναντι των ξένων δανειστών με συνέπεια να επέλθει η πτώχευση της Ελλάδας με την ιστορική φράση του "δυστυχώς επτωχεύσαμεν".

 

 

 

 

Βέβαια εμείς οι μαθητές έχουμε όλοι από μια ιστορία να σας πούμε για τον κάθε δρόμο. Εκεί συναντάμε και αποχωριζόμαστε τους συμμαθητές μας, εκεί λέμε τα μυστικά μας. Κι αν σήμερα αυτά μας φαίνονται ρομαντικά, μετά από χρόνια όταν θα περνάμε ο καθένας, θα έχει μια ανάμνηση από τα μαθητικά του χρόνια σε κάποια γωνιά του δρόμου.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία

 

 

 

         Οι μαθητές της ΣΤ1 Δημοτικού Σχολείου Ν.Μαρμαρά

 

Βαλαχής Δημήτρης                         Γκίκα Μαρία

Δεληθανάση Μαριάνθη                   Ζάρας Ασίμης

Καντιλάρι Μαρίνι                             Καρνόπουλος Ευστάθιος

Λάκκας Γιώργος                             Λειβαδιώτης   Γιώργος

Μαρτζιβάνος Δημήτριος                 Ματσούκα Αμυγδαλιά

Μερσίνη Ελένη                             Μινασίδης Ηλίας

Νικολέας   Χρήστος                       Ντελιοπούλου Θεοφανή

Ντισάνη Εσμεράλντα                       Οικονόμου Στέφανος

Σαουλέα   Γκάμπριελ

 

Και η δασκάλα τους Καλλέα Γίτσα